บทที่ 57 ความทรงจำสวยงามเกินไป

ลมทะเลเย็นๆ ยามเช้าพัดมาปะทะต้นแขนเปลือยเปล่าของโซอี้ ทำให้เธอสั่นสะท้านขึ้นมาโดยสัญชาตญาณ

สายตาของเธอกวาดมองไปทั่วชายหาด ก่อนจะหยุดลงที่โขดหินใกล้ๆ แอนดริวนั่งอยู่ตรงนั้น มีแล็ปท็อปวางอยู่บนตัก นิ้วมือของเขาวิ่งวุ่นอยู่บนแป้นพิมพ์อย่างจดจ่ออยู่กับงาน

โซอี้รู้สึกผิดหวังวูบหนึ่ง ขนาดมาเที่ยวด้วยกัน...