บทที่ 5 ฝัน

"คุณยาย คุณยายคะ ..." เสียงของไอรดาที่ยังคงนอนอยู่บนเตียงผู้ป่วยดังขึ้น

พยาบาลที่ดูแลเธอเดินเข้ามาได้ยินเสียงของเธอที่ดังละเมอออกมาพอดี เธอจึงรีบเข้าไปเพื่อเช็กอาการของหญิงสาวที่กำลังหลับสนิท

สีหน้าของผู้ป่วยตอนนี้ดีขึ้นมากกว่าเมื่อวาน พยาบาลตรวจเช็กอาการของผู้ป่วยเสร็จ เธอก็เดินออกไปจากห้องเพื่อแจ้งข้อมูลกับแพทย์เจ้าของไข้ให้ทราบถึงอาการล่าสุดของเธอ

ไอรดาลืมตาขึ้น เธอเห็นแต่หมอกสีขาวโพลน มันล้อมรอบตัวเธอ เธอมองไม่เห็นอะไร เธอเรียกหาบุคคลอันเป็นที่รักของเธอ

"คุณยาย คุณยายคะ คุณยายอยู่ไหน? หนู หนู อยู่ที่ไหน? คุณยายอยู่ไหนคะ?"

สิ้นเสียงของเธอ กลับมีเสียงหญิงสาวอีกคนดังแว่วมาแต่ไกล "ชะ ชะ ช่วยฉันด้วย ............. ลี ... ฉันขอโทษ"

"นั่นใครนะ? ฉันถามว่าใคร?" ไอรดาถามหาเจ้าของเสียงทันที

"ไอซ์ ไอซ์.....ลูกแม่!!!" แทนที่เธอจะได้ยินเสียงของเจ้าของเสียงเมื่อสักครู่นี้ เธอกลับได้ยินอีกเสียงของหญิงสาวที่ฟังดูมีอายุมากกว่าเสียงเมื่อกี้นี้ที่เรียกชื่อเธอ

เธอคลับคล้ายคลับคร่าเสียงนี้เป็นอย่างมาก แต่เธอยังคงคิดไม่ออก "ใครคะ? คุณเป็นใคร?" เธอถามกลับไปยังเจ้าของเสียงที่สองทันที แต่น้ำเสียงครั้งนี้เธอเปลี่ยนไปถามอย่างสุภาพกว่าครั้งแรกมากนัก

"ไอซ์ ไอซ์.....ลูกแม่!!!" เสียงที่สองดังออกมาอีกครั้ง ครั้งนี้มันดังชัดเจนขึ้น และเธอก็จำมันได้ในทันที เธอไม่ได้ยินเสียนี้มานานแค่ไหนแล้วนะ

จากนั้นไอหมอกก็เริ่มจางลง ทำให้เธอสามารถมองเห็นเจ้าของเสียง แต่ก็ไม่ชัดเจน เพราะหมอกยังคงมีอยู่ มันรายล้อมรอบตัวคนที่เธอกำลังมองไปยังเบื้องหน้า

ไอรดามองเห็นผู้หญิง 2 คน ที่ยืนอยู่ตรงข้ามกับเธอ โดยมีไอหมอกขวางกั้นพวกเขาอยู่ แต่บริเวณใบหน้าของผู้หญิงคนหนึ่งไอหมอกได้เลือนรางจางไปบางส่วน ทำให้ไอรดาจำได้ทันที !!!

ตาเธอเบิกโพลงขึ้นทันที แต่คนที่สองที่ยืนอยู่ข้างผู้หญิงคนที่เธอจำได้ขึ้นใจว่าเธอคนนั้นเป็นใคร คนคนนั้นเธอมองมันไม่ชัด มันยังคงมีไอหมอกหนาปิดบังใบหน้าของเธออยู่ (เธอเป็นใครกัน? ทำไมอยู่กับแม่?)

"มะ มะ แม่ แม่คะ แม่" เธอเรียกผู้หญิงที่ดูมีอายุคนนั้นทันที นั้นคือแม่ของเธอนั่นเอง เธอพยายามเดินเข้าไปหา แต่ยิ่งเธอเดิน ระยะห่างระหว่างพวกเขาก็ยังคงเท่าเดิมไม่เปลี่ยนแปลง เธอยื่นมือขวาออกไปเพื่อไขว่คว้า แต่ก็สามารถจับได้แค่เพียงอากาศที่ว่างเปล่าเท่านั้น

"แม่ แม่คะ รอหนูด้วย!!!" เสียงเรียกแม่ของเธอดังขึ้นอีกครั้ง ครั้งนี้เธอวิ่งออกไปเพื่อไปหาแม่ของเธอ แต่ระยะห่างระหว่างเธอและแม่ยังคงเป็นเหมือนเดิม

ใบหน้าของไอรดามีหยาดน้ำตาไหลลงมาอย่างไม่รู้ตัว เธอยังคงพยายามใช้มือของเธอทั้งสองข้าง ยื่นออกไปเพื่อไล่ตามแม่ของเธอให้ทัน

"ไอซ์....ลูกแม่ แม่มาลาลูกเป็นครั้งสุดท้าย" เสียงแม่ของเธอดังขึ้น

"มะ แม่ แม่จะไปไหน!!! แม่อย่าไปไหนอีกนะคะ หนูคิดถึงแม่ แม่อยู่กับหนูนะคะ!!!" เสียงสะอื้นร้องไห้ปนอ้อนวอนของไอรดาดังออกมา

"ถึงเวลาของแม่แล้ว แม่แค่มารับพี่สาวของลูก" ไอรดาได้ยินสิ่งที่แม่ของเธอบอกกล่าวก็ตกใจ

"พี่ พี่ของหนู!!! หนูมีพี่สาวหรือคะ? แต่ ..." ไอรดาพูดยังไม่ทันจบ เสียงแม่ของเธอก็ดังขึ้น และมันเหมือนจะลอยห่างออกไปไกลมากขึ้นด้วย

"แม่ต้องไปแล้ว รักษาสร้อยเส้นนั้นให้ดีนะ และนำมันกลับมารวมกัน รักษาตัวเองให้ดี ทำสิ่งดี ๆ แทนพี่เขาด้วย พี่เขาทำผิดพลาดมาเยอะ แม่ต้องไปแล้ว" แม่เธอกล่าวลาเธอเป็นครั้งสุดท้าย พร้อมกับเสียงที่เลือนหายไป

"ไม่นะคะ!!! หนูจะไปกับแม่ แม่จะทิ้งหนูไปอีกครั้งไม่ได้นะคะ หนูคิดถึงแม่ แม่คะ แม่!!!" ไอรดาตะโกนออกมาเพื่อเรียกแม่ของเธอ

... ในชั่วขณะ จู่ ๆ ไอหมอกที่ปกคลุมพื้นที่รอบตัวเธอ แม่ของเธอและหญิงสาวอีกคนก็จากหาย มันทำให้เธอได้เห็นใบหน้าของผู้หญิงที่ยืนอยู่ข้างแม่ของเธอได้อย่างชัดเจน เธอตกใจแต่ไม่สามารถเปล่งเสียงออกมาได้

"ฉันฝากเธอดูแลเขาแทนฉันด้วยนะ....ฉันต้องไปแล้ว ทำส่วนที่ฉันไม่สามารถทำได้ และแก้ไขสิ่งเลวร้ายแทนฉันด้วย" เสียงหญิงสาวที่แม่ของเธอบอกว่า (พี่สาวของลูก!!!) บอกกล่าวเธอเป็นครั้งสุดท้าย ทั้งสองเดินจับมือกัน และหันหลังให้เธอ และทั้งคู่ก็ลอยออกไป

ไอรดาอยากจะตะโกนออกไป แต่เธอไม่สามารถเปล่งเสียงใด ๆ ออกมาได้เลย เธอได้แต่พยายามวิ่งตามคนทั้งสอง แต่ก็ไม่สามารถวิ่งตามได้ทัน จนกระทั่งทั้งสองคนได้เลือนหายไป

ไอรดาร้องไห้อย่างหนัก น้ำตาไหลอาบทั้งสองแก้มของเธอ เสียงสะอื้นไห้ของเธอดังไปทั่วจนก้องกังวาน เธอได้แต่อ้าปากที่ไม่มีเสียงใด ๆ ออกมา แต่มันสามารถรู้ได้ว่าเธอพูดอะไร มันคือ .....แม่ แม่ แม่ แม่!!! เธอล้มลง หมดสติ