บทที่ 7 ตอนที่ 7

ตอนที่ 7

วายุเป็นผู้ชายตื่นเช้า เขาตื่นแต่เช้าถึงแม้ว่าเมื่อคืนจะนอนดึกมากก็ตาม เขาออกไปซื้ออาหารและเสื้อผ้ามาให้เธอใหม่ แล้วเช้านี้เขาก็จะพาเธอไปส่งบ้านด้วย

"ทำไมยังไม่ตื่นอีกนะ" เขาบ่นออกมาเบาๆ ไม่กล้าที่จะจับตัวเธอ เพราะชุดที่เธอใส่มันไม่มีชั้นใน เขากลัวว่าตัวเองจะหมดความอดทนจนเผลอทำอะไรเธอเข้า

"คุณๆ" นี่มันก็สายมากแล้วแต่ทำไมเธอยังนอนไม่ตื่นอีก เขาใช้นิ้วเอื้อมไปสะกิดที่แขนของเธอเบาๆ ทำให้หญิงสาวที่นอนหลับไม่รู้เรื่อง พลิกตัวมาทางด้านที่คุณหมอหนุ่มยืนอยู่

โอ้แม่เจ้า!! เขาพึ่งจะรู้ว่าชุดนอนของเขาเนื้อผ้ามันบางเกินไปก็วันนี้แหละ เอาไงดีวะ เขาคิดในใจ วายุสูดหายใจเข้าปอดอีกครั้ง แล้วเขย่าตัวเธอ ครั้งนี้เขาจะต้องให้เธอตื่นขึ้นมาให้ได้ ถ้าขืนอยู่อย่างนี้ เขาต้องเป็นบ้าแน่ๆ

"ตัวร้อนนี่...พราวๆ คุณตัวร้อน" ชายหนุ่มรีบเอามือไปอังที่หน้าผากของเธอทันที สงสัยจะเป็นเพราะเมื่อคืนที่เธอโดนยาแล้วเขาเอาน้ำเย็นจัดไปราด ทำให้ร่างกายของเธอรับไม่ไหวเลยป่วยแบบนี้

"อื้อ..." หญิงสาวครางเสียงเบา ตอนนี้เธอมีไข้

"นี่ผมต้องถูกเนื้อต้องตัวคุณอีกแล้วเหรอเนี่ย" เขาต้องเช็ดตัวให้เธอ ทำอะไรก็ไม่ได้ ตอนนี้อวัยวะส่วนล่างของเขามันปวดหนึบไปหมดแล้ว ที่จริงมันเริ่มขยายตัวตั้งแต่เขาเดินเข้ามาหาเธอแล้วด้วยซ้ำ

"ชั้นในก็ไม่ได้ใส่ เอาวะเช็ดก็เช็ด!" เขาน่าจะเอาเธอไปส่งโรงพยาบาลตั้งแต่เมื่อคืน จะได้ไม่ต้องลำบากตัวเองแบบนี้ ไม่น่าหาเรื่องทรมานตัวเองอย่างนี้เลย

เขาเดินไปเอาน้ำใส่กะละมังกับผ้าเช็ดตัวหนึ่งผืน มาเช็ดตัวให้เธอ เขาเลือกที่จะเช็ดแค่บางจุดเท่านั้น เช่นแขน ขา ด้านหลังกับใบหน้าและลำคอของเธอเท่านั้น ส่วนหน้าอกอวบอิ่มสวยนั้นขอเว้นไว้ก่อน แค่นี้เขาก็จะบ้าแล้ว กว่าจะเช็ดตัวให้เธอเสร็จ เขาปาดเหงื่อทิ้งไปหลายต่อหลายครั้ง

โอ๊ย...ทำไมพึ่งจะรู้ว่าเช็ดตัวคนป่วยมันยากอย่างนี้นะ ทั้งๆที่มันเป็นงานที่ง่ายมากๆ กว่าจะเสร็จเล่นเอาเขาเหงื่อแตกเลยทีเดียว

วายุรีบลงไปเอาอุปกรณ์การแพทย์ที่อยู่ในรถ เขาเป็นหมอจึงจำเป็นต้องมีของพวกนี้ติดตัวอยู่แล้ว จากนั้นเขาจึงขึ้นมาพร้อมกับข้าวต้ม

"ทานข้าวก่อนนะครับแล้วจะได้ทานยา" วายุพยุงตัวเธอให้ลุกขึ้นมานั่ง เธอค่อยๆลืมตาขึ้นมามองหน้าเขา เธออ้าปากเอาอาหารที่เขาจ่ออยู่ที่ปากของเธอกลืนลงท้องไปสองสามคำ

สายตาของเขามันไม่รักดี! เผลอแอบมองหน้าอกของเธอที่เห็นเป็นรูปเป็นร่างในขณะที่เขาป้อนข้าวเธอ คิดแล้วก็เหมือนหาเรื่องให้ตัวเองแท้ๆ

หญิงสาวกินข้าวและกินยาตามที่เขาสั่งอย่างว่าง่าย เพราะเธอจำได้ว่าเขาเป็นคนช่วยเธอจากเรื่องเมื่อคืน แรงของเธอจะลุกยังไม่มี เธอเลยหลับตาลงแล้วนอนต่อ...

หลังจากให้พริ้งพราวทานยาและนอนต่อ วายุก็กลับบ้านเพื่อที่จะไปเอาเสื้อผ้าและของใช้ส่วนตัวมาเพิ่ม แต่เขาก็ต้องรีบไปรีบกลับก่อนที่ยาจะหมดฤทธิ์ ก็ประมาณไม่เกิน 4-5 ชั่วโมง เธอต้องทานยาอีกครั้ง

เมื่อวายุมาถึงบ้านก็เจอเข้ากับไอ้เพื่อนที่เมื่อคืนมันทิ้งเขาไว้ให้เจอกับสถานการณ์ที่ไม่อยากเจอสักเท่าไหร่ มันคงมาเอารถที่จอดทิ้งไว้เมื่อคืน

"หายศีรษะ(หัว)ไปเลยนะมึง!" เมื่อวายุเห็นหน้าเพื่อนรักก็ร้องทักออกไปทันที

"ไอ้หมอ...มึงไม่รู้อะไรเมื่อคืนกูแทบตาย"

"เป็นอะไร..." มันจะมีเรื่องอะไรที่มากไปกว่าเรื่องของเขาอีก

"ก็เมียกูน่ะสิ กูกลับช้ามันบังคับให้กูทำลูก" ชลธารแต่งงานมาได้สักพักแล้วแต่เขายังไม่มีลูก ทำเท่าไหร่มันก็ไม่ติดสักที

"แล้วไงวะ" วายุงงกับคำพูดของเพื่อน เพราะสามีภรรยาอยู่ด้วยกันมันก็ต้องมีเรื่องอย่างว่าอยู่แล้ว ไม่เห็นจะแปลกตรงไหน

"มันบอกว่ากูกลับไปช้าสองชั่วโมง ต้องทำลูกสี่ครั้ง ดูสิขากูยังสั่นอยู่เลย" ชลธารก้มมองดูขาตัวเอง แล้ววายุก็ใช้สายตามองตามลงไป

"ขนาดนั้นเลยเหรอวะ ถ้าเธอจะมียากขนาดนี้ รอให้ไอ้เมฆมันหายดีก่อน ลองพากันไปปรึกษามันดูสิ" เหนือเมฆน้องชายของวายุเป็นหมอสูติเขาเชี่ยวชาญเรื่องนี้ดี

"เมียกูมันบอกว่ากลัวเจ็บ"

"เออ...แล้วแต่เมียมึงเถอะ" วายุบอกอย่างปัดๆ เพราะเขารีบมารีบไปไม่อยากคุยนาน

"ว่าแต่สาวน้อยคนเมื่อคืนเธอเป็นยังไงบ้างวะ" ชลธารถามอย่างอยากรู้

"มึงจะอยากรู้ไปทำไม เรื่องที่มึงทิ้งกูไว้คนเดียว กูยังไม่ได้คิดบัญชีเลยนะ" วายุกำลังเคืองไอ้เพื่อนบ้านี่

"ถ้ากูไปกับมึงเมื่อคืน มีหวังกูคงไม่ได้มายืนคุยกับมึงตรงนี้หรอก" เพราะเขาคงตายคาอกเมียไปแล้ว ก็คิดดูเถอะ ครึ่งชั่วโมง หนึ่งที เมื่อคืนกลับช้าไปสองชั่วโมง มันคิดสี่ที ชลธารทำหน้าขยาดใส่วายุ จนวายุอดที่จะขำไม่ได้

"เออๆ มาเอารถใช่มั้ย" เขาไม่อยากคุยนานเพราะต้องรีบไปเหมือนกัน

"อือ ไปก่อนนะ" ชลธารขึ้นรถแล้วกำลังจะขับออกไป

"วันหลังมาชวนไปอีกนะ" วายุแกล้งแซว เพราะสิ่งที่เพื่อนพูดดูแล้วอาการน่าจะหนักพอสมควร แต่มันยังดีที่ได้ปลดปล่อย แต่เขานี่สิค้างตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว

"พักก่อนขายังไม่หายสั่นเลย" วายุขำกับคำพูดของเพื่อน ไม่รู้ว่าไอ้สิ่งที่เพื่อนพูดมันจะเวอร์ไปหรือเปล่า

"อ่อนว่ะ" เขาพูดทับเพื่อนทันทีที่ได้โอกาส แต่ในใจก็กำลังคิดถึงร่างเล็กที่นอนเป็นไข้อยู่ที่คอนโดของเขา ถึงตัวเธอจะเล็กแต่อะไรๆของเธอมันกลับไม่ได้เล็กตามเลย

วายุเดินเข้าบ้านเพื่อที่จะไปเอาเสื้อผ้ากับของใช้ส่วนตัว แต่พอดีไปเจอกับคุณพ่อของเขาเสียก่อน

"วายุมาพอดี พ่อมีธุระจะคุยด้วยหน่อย" ท่านนั่งอยู่ที่ห้องนั่งเล่นหันมาเจอลูกชายคนโตพอดีเลยเอ่ยทักขึ้น

"ครับ" วายุเดินมานั่งที่โซฟาข้างๆคุณพ่อของเขา

"ตอนนี้น้องป่วยพ่ออยากให้วายุลงมาช่วยงานทางนี้ด้วยจะได้มั้ย อาจจะต้องเทียวไปเทียวมา น่าจะเหนื่อยพอสมควร วายุจะว่ายังไงลูก"

"ได้สิครับ...ที่โน่นเดี๋ยวฝากไอ้โจมันช่วยดูแลไปก่อนก็ได้ คงไม่มีปัญหาอะไรหรอกครับ"

"ถ้างั้น วายุตกลงแล้วนะ"

"ครับ แล้วคุณพ่อจะให้ผมเข้าไปเริ่มงานเมื่อไหร่ดีครับ" ในขณะที่เขากำลังคุยอยู่กับคุณพ่ออยู่นั้น สมองของเขาตอนนี้คิดถึงหญิงสาวที่นอนป่วยอยู่ที่คอนโดด้วยความรู้สึกเป็นห่วง เขายังไม่รู้จักเธอเลยว่าเธอเป็นใคร บ้านอยู่ไหน ทำงานอะไร

"พรุ่งนี้เลยได้มั้ย เพราะช่วงนี้งานค่อนข้างเยอะ เห็นน้องว่าแบบนั้นนะ"

"ครับ...ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ผมขอตัวไปทำธุระต่อนะครับ"

"อือ...ไปเถอะ" เขามองไปรอบๆบ้าน ตอนนี้คุณแม่ไม่อยู่บ้านสงสัยจะไปหาไอ้น้องชายที่โรงพยาบาล