บทที่ 181

“ป๊า... บู๊ฮู้... ได้โปรดอย่าทิ้งผมไป ได้โปรดอย่าทิ้งผมไป…”

ฟ้าร้องปรบมือและก้องอยู่ในหูของเธอ

เด็กหญิงลุกขึ้นนั่งบนเตียงอย่างกะทันหันและร้องว่า “พ่อ...”

มันเป็นความฝัน เป็นอีกความฝันหนึ่ง

ทิฟฟานี่ ซานบอร์นใช้มือเล็กๆ เช็ดน้ำตาที่แก้มของเธอ

เธอฝันถึงคืนนั้นอีกครั้งเมื่อพ่อของเธอจากไป

แต่สิบวันผ่านไป...