บทที่ 36 อย่าคิดหนี

เศษแก้วที่นายคนนั้นทำแตกเมื่อกี้นี้ โอ๊ย... ทำไมโง่อย่างนี้นะกุหลาบแก้ว

เธอยังหันรีหันขวางมองไปที่กระท่อมน้อย เจ็บแผลใหม่ ๆ สด ๆ นั้นด้วย แต่ใจมันสั่งได้อย่างเดียวให้วิ่งให้เร็วที่สุด ไปตายเอาดาบหน้า มันเป็นโอกาสเดียวของเธอเท่านั้น

“อะ... เจ็บ” เธอกะเผลก ๆ เพราะมันวิ่งได้เสียที่ไหน เจ็บร้าวไปทั้งข...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ