บทที่ 5 Chapter 5
กระแสความร้อนบางอย่างปราดไปทั่วร่าง พานพาให้ร่างกายชาวาบราวกับถูกช็อตด้วยกระแสไฟฟ้าหรือเพราะเธอถูกมอมเมาจนมึนด้วยกลิ่นฤทธิ์ของเหล้าจากปากและลิ้นร้อนก็สุดรู้
เพชรพญาใช้มือจับหมับที่ท้ายทอยเล็ก บดปาก เบียดกระแทกจูบร้อนแรงอย่างตั้งใจ แรงดิ้นหนีน้อยนิดของเธอกลับเป็นแรงกระตุ้นให้ยิ่งเบียดบดกดจูบรุกเร้าระราน พร้อมๆ กับใส่ความหนักหน่วงเร่งความวาบหวามสุมใส่ร่างบางให้เคลิ้มคล้อยสยบยอมใต้อาณัติ
ตรีนุชใจไหววาบโหวงหวาม เนื้อตัวสั่นสะท้าน ลมหายใจพานจะหมดเมื่อคนจูบจงใจสูบมันออกจากร่างของเธอ สมองพลันอื้ออึง สายตาพร่าพรายต้องหลับเอาไว้ สองมือขยุ้มเสื้อตรงอกกว้างแน่น จูบแบบผู้ใหญ่...อานุภาพมันร้ายแรงแบบนี้เองหรือ...
ความนุ่ม ละมุน หอมหวานที่ได้จากโพรงปากและเรียวลิ้นเล็กกลับสร้างความเพลิดเพลินเกินจะคาด จุมพิตสอนสั่งเด็กก๋ากั่นจึงยืดระยะเวลายาวนานออกไปเป็นพิเศษ เมื่อลิ้นพันลิ้น เลี้ยวรัดไล่รูดดูดดื่มความหวานฉ่ำอย่างเอาแต่ใจ พานพาให้กายบางสั่นสะท้าน อ่อนระทวย หายใจหอบรัวเมื่อปากร้อนผละห่าง
“เด็กเสี่ยมันต้องกล้าได้กล้าเสีย แค่จูบต้องทำให้เสี่ยตื่นได้ทั้งตัวรู้ไหมหนูสาม”
เสียงต่ำดังเบาๆ ริมใบหูปลุกสำนึกของน้องนางที่แอบอ้างตนเป็นเด็กเสี่ยให้ตื่นฟื้นจากพิษจุมพิต ดวงตาคู่หวาดหวั่นไหวระริก ปากสั่นจนต้องกัดกลีบปากไว้ เสียงหอบหายใจดังรุนแรง
เพชรพญาเลิกคิ้วเข้มใส่ตาวาววับอย่างยียวนกลับ
“คุณมัน!”
“เพชรคะ”
ตรีนุชแทบผวาตะกุยหน้าหล่อๆ ให้เป็นรอยยับ หากไม่เพราะเสียงเรียกเบาๆ ของผู้หญิงคนหนึ่งหยุดเอาไว้ เธอหันกลับไปมองก็พบกับ ผู้หญิงสาวสวยสองคน คนหนึ่งแต่งตัวเรียบหรูส่วนอีกคนแต่งตัวเซ็กซี่
เพชรพญาเงยหน้ามองจีระภา ความรู้สึกไม่ชอบใจเกาะกุมความคิด จริงอยู่ที่ว่าเขาไม่ได้รักจีระภา แต่การกระทำนี้ก็ช่างเป็นการหักหน้าเธอเหลือเกิน มือหนาดันเอวบางของสาวน้อยเบาๆ
ตรีนุชหรี่ตา คนโง่ขนาดไหนถึงจะมองสายตาผู้หญิงสวยๆ ที่แต่งตัวสวยหรูไม่ออกว่าคิดอย่างไรกับเพชรพญา ทว่า...แทนการขยับออกห่าง เธอกลับยิ่งกอดรัดรอบคอหนา แอบอิง เบียดเนื้อตัวเข้าแนบกายแกร่งมากขึ้น ซบซุกหน้ากับต้นคอแกร่งในท่าทีออดอ้อน
“เสี่ยเพชรขา...จะรีบไปไหนล่ะคะ”
“เพชร นี่คุณ” จีระภาหน้าม้าน ใจรวดร้าวอย่างบอกไม่ถูก บีบคั้นกดดันให้เธอไม่อาจยืนอยู่ตรงนั้นได้อีกต่อไป จึงหมุนตัวเดินหนีออกไปจากตรงนั้นด้วยความรวดเร็ว ทำให้เพื่อนที่มาด้วยต้องวิ่งตาม
เพชรพญามองสบตาคนบนตักดวงตาเข้มขุ่น จับต้นแขนทั้งสองข้าง ผลักออกห่างด้วยอาการคล้ายรังเกียจ
ครั้งนี้สาวน้อยยอมผละห่างโดยดุษณี เพราะอะไรน่ะเหรอ
ได้เวลาต้องชิ่งแล้วน่ะสิ!
“แหม... เวลาได้เกลือกกลั้วกับโคลนตมมันคงเร้าอารมณ์มากนะคะ เสี่ยเพชรถึงกับลืมตัวไล่จูบเด็กสาวในผับหักหน้าผู้หญิงที่หอบหิ้วมาด้วยจนเธอแผ่นแนบไปแล้ว”
“แม่ตัวดี” เพชรพญาคำราม จ้องหน้าที่ยิ้มเย้ยเบิกบานสราญใจของเด็กแสบนิ่ง
ดีที่ในผับแสงไม่สว่างมาก คนเข้ามาใช้บริการยังไม่เยอะ จึงไม่มีใครสนใจเรื่องที่เกิดขึ้น
ตรีนุชยิ้มหวานอย่างยั่วยวนกวนโมโห แม้ในอกยังสั่นหวั่นหวามกับจูบที่เพิ่งผ่านไปไม่กี่นาทีก่อนหน้า ยกมือขึ้นโบกไปมา พร้อมกับหัวเราะคิกคักด้วยความสะใจ
“เป็นเด็กเสี่ย คอยเลียแข้งเลียขาผู้ชายคนเดียวมันไม่สนุกแล้วก็ไม่น่าสนใจ คนอย่างนังสามไม่สนใจหรอกค่ะ ไปนะคะเสี่ยเพชรขา...”
เพชรพญาหรี่ตามองตามเรือนร่างบางอรชร
สงสัยว่า เขาใจดีกับหล่อนมากไปเสียแล้ว...
มือหนาคว้าแก้วขึ้นมาสาดเข้าคอ ก่อนจะหยิบเงินออกมาวางบนโต๊ะ พาตัวเองออกไปจากตรงนั้น
ถ้าตรีนุชคิดว่าจะเดินหนีเขาได้ง่ายๆ เหมือนที่ผ่านมาล่ะก็ ผิดไปแล้ว!
แขนเรียวถูกกระชากจนร่างเซถลาตรงหน้าผับ ตรีนุชอุทานเพราะตกใจ พนักงานหน้าผับหันมามอง แต่ก็แค่มองไม่กล้าเข้ามายุ่มย่ามเมื่อมองเลยไปที่ผู้ชายอีกคน
ไม่มีใครไม่รู้จักเสี่ยเพชรพญา และเรื่องของเสี่ยเพชร ใครจะกล้ายุ่ง!
เพชรพญากระชากร่างบางออกมาจากหน้าผับโดยไม่สนอาการดิ้นรนใดๆ จะจิกขาเหนี่ยวตัวไว้เท่าไหร่ ตัวเท่ามดแรงเท่าหางมดหรือจะสู้แรงเขาได้
“ปล่อยนะ จะทำบ้าอะไร!”
เมื่อขืนตัวไม่ไหว หนีไม่ได้ ก็แผดเสียงใส่ทันที
ชายหนุ่มตวัดตาดุๆ มามอง กระชากร่างอรชรเข้าไปชนตัวเขา วงแขนแกร่งโอบรัดไหล่เล็กไว้ ขณะที่ก้มหน้าคมคายลงมาพูดเสียงต่ำ
“เธอทำให้คู่เดตฉันหนี คืนนี้เธอต้องทำหน้าที่แทน”
หา!!!
“โอ๊ย เมื่อไหร่คุณจะพอใจซะที ฉันเหนื่อยจะตายอยู่แล้ว”
“เด็กอะไร ไร้มารยาท พูดกับคนที่เขามีบุญคุณอุปการะเลี้ยงดูเธอด้วยน้ำเสียงแบบนี้เหรอ แรงน่ะมีมั้ย ทำแรงๆ สิ มดกัดยังรู้สึกมากกว่าเธอทำอีก”
“คนมันหมดแรงนี่ คุณจะเอาอะไรกับฉันนัก แล้วไอ้เรื่องบุญคุณ กล้าพูดเนอะ ทำอะไรให้ อุปการะฉันตรงไหนไม่ทราบ ไม่เอาแล้ว ฉันเหนื่อย ฉันจะกลับบ้านนอน ผู้หญิงของคุณเยอะแยะเรียกมารับใช้สักคนสิ ฉันไม่ใช่ทาสในเรือนเบี้ยของคุณนะ”
เพชรพญาตวัดรวบรัดเอวบางทันทีที่สาวน้อยทำท่าจะหมุนตัวคลานหนีลงจากเตียงนอนขนาดคิงไซซ์
“ปล่อยนะ”
