ความรักและความภักดี

บทที่ 146: รักและภักดี

ซาวันนาห์

เราทานมื้อเช้ากันเกือบจะเที่ยง แม้คำว่า ‘มื้อเช้า’ อาจจะดูดีเกินไปหน่อยเมื่อเทียบกับเช้าวันที่เราเพิ่งผ่านมา ฉันแทบจะยืนไม่ไหวโดยไม่นิ่วหน้าด้วยความเจ็บ ต้นขาฉันปวดระบมไปหมด ส่วนลำคอก็แหบแห้งเพราะครางเรียกชื่อเขาใส่ผ้าปูที่นอน ถึงอย่างนั้นฉันกลับรู้สึกตัวเบ...