มาปฏิบัติกันเถอะ

บทที่ 167: เรามามองตามความเป็นจริงกันเถอะ

ซาวันน่า

“โรมัน ได้โปรดมองฉันสิ” ฉันกระซิบผ่านม่านน้ำตา เสียงของฉันสั่นเครือ หน้าอกบีบรัด โลกของฉันกำลังพังทลายลงในความเงียบงันระหว่างเรา—ต่อหน้าต่อตาฉันเอง

แต่เขาไม่ทำ เขาแค่นั่งอยู่ตรงนั้น—นิ่งราวกับหิน ดวงตาจับจ้องไปยังที่ใดที่หนึ่งซึ่งเลยผ่าน...