สวัสดีน้องชายน้อย

บทที่ 17: ว่าไง น้องชาย

โรมัน

เขาหันมาขณะที่ผมเดินเข้าไป มุมปากบิดเป็นรอยยิ้มแสยะราวกับกำลังรอผมอยู่

แต่ผมรู้ว่าไม่ใช่

ไอ้สารเลวนั่นมีรอยยิ้มจอมปลอมแบบนั้นประดับใบหน้าอยู่เสมอ

ริมฝีปากของเขาโค้งขึ้นอย่างเกียจคร้าน “ว่าไง ว่าไง ไม่นึกว่าจะเจอแกที่นี่ เกิดอะไรขึ้น ฟิลลี่น่าเบื่อเกินไปรึไง หรือมีใ...