รีส

บทที่ 69: รีส

พลันความสงสารที่ฉันมีต่อโคลอี้ก็เลือนหายไปราวกับควันในสายลม ฉันคิดบ้าอะไรอยู่กันวะเนี่ย หล่อนไม่สมควรได้รับความเห็นใจจากฉันเลยสักนิด ไม่สิ จากใครหน้าไหนก็ไม่สมควรทั้งนั้น ไม่เคยเลย

ฉันกระชากข้อมือออกจากการเกาะกุมของหล่อนจนอีกฝ่ายสะดุ้ง เล็บของหล่อนข่วนผิวฉันเบาๆ ตอนที่ฉันสะบัดแขนออก ...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ