บทที่ 45 บทที่ 6 แต่งเพราะต้องแต่ง…แค่นั้น

บทที่ 6 แต่งเพราะต้องแต่ง…แค่นั้น

รุ่ยหรันที่ยืนอยู่ไม่ไกลคนทั้งสอง ต้นไผ่ที่ปลูกเรียงรายริมสระบัว เงาของไผ่ทอดทาบลงบนอาภรณ์สีเขียวอ่อนของนาง ราวกลืนตัวไปกับแมกไม้ นางคือหญิงสาวผู้มีใบหน้านวลเนียนราวกลีบเหมยขาว และดวงตาอ่อนโยนที่ครั้งหนึ่งเคยทำให้แม่ทัพหนุ่มเผลอไผลจนวางใจฝากความลับในหัวใจเอาไว้

เห...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ