บทที่ 5 การทรยศจากครอบครัว

สีหน้าของอริสาแข็งค้างไปครู่หนึ่ง ก่อนจะปรับสีหน้ากลับมาเศร้าสร้อยดังเดิม

"ลิ้นกับฟันกระทบกันเป็นเรื่องธรรมดาของผัวเมีย แม่กับพ่อก็ทะเลาะกันมาทั้งชีวิต แต่ตั้งแต่มีลูกกับน้อง ชีวิตแม่ก็มีความสุขที่สุดเลยนะ"

เธอพยายามเกลี้ยกล่อมด้วยความหวังดีจอมปลอม "สิ่งสำคัญที่สุดตอนนี้คือลูกต้องรีบมีทายาทกับชัยวัฒน์ พอมีลูกแล้ว เขาต้องกลับใจแน่ๆ ไม่มีทางหย่ากับลูกหรอก"

พอได้ยินคำว่าลูก สีหน้าของเจนจิราก็แน่วแน่ขึ้นมาทันที

เธอพูดอย่างเด็ดขาดว่า "หนูไม่มีวันใช้ลูกเป็นเครื่องมือรั้งเขาไว้เด็ดขาด ยังไงเราก็ต้องหย่ากัน"

"ลูกคนนี้นี่..."

อริสาคาดไม่ถึงว่าลูกสาวจะหัวรั้นขนาดนี้

ฝ่ายเจษฎาที่อยู่ข้างๆ ได้ยินดังนั้นก็เงื้อไม้หวายขึ้นอีกครั้ง

เขาทำท่าทางเหมือนโกรธที่ลูกไม่ได้ดั่งใจ แล้วตวาดว่า "คุณหลบไป! วันนี้ฉันจะตีมันให้ตายคามือ! เป็นคุณนายดีๆ ไม่ชอบ ดันอยากจะหย่า?"

"ถ้าหย่าแล้วคนข้างนอกจะมองตระกูลวุฒิเสถียรยังไง? ฉันไม่มีหน้าไปพบใครหรอกนะ"

"ถ้ารู้ว่าแกจะไม่ได้เรื่องขนาดนี้ น่าจะให้วรรณาแต่งงานไปตั้งแต่แรก! ฉันเสียใจจริงๆ!"

เจษฎาเผลอหลุดปากพูดความในใจออกมา ก็รีบหุบปากทันที

เจนจิราได้ยินดังนั้นก็แค่นหัวเราะ

"พ่อคะ ในที่สุดพ่อก็พูดความในใจออกมาแล้วสินะ"

เธอลุกขึ้นยืนอย่างช้าๆ "หนูรู้อยู่แล้วว่าในใจพ่อ หนูเทียบวรรณาไม่ได้เลยสักนิด ตั้งแต่จำความได้หนูก็ถูกเลี้ยงที่ต่างจังหวัด แต่วรรณากลับได้โตมาข้างๆ พ่อกับแม่ ถ้าไม่ใช่เพื่อแต่งงานเชื่อมสัมพันธ์กับตระกูลอนุสรณ์ พ่อคงลืมไปแล้วมั้งคะว่ามีลูกสาวอย่างหนูอยู่ด้วย"

จู่ๆ อริสาก็ยกมือปิดหน้าสะอื้นไห้ "เจน ลูกยังโกรธแม่อยู่เหรอ?"

"แม่คะ หนูไม่ได้โกรธแม่หรอก"

ท่าทีของเจนจิราที่มีต่อแม่ยังคงอ่อนโยน "พูดตามตรง ตอนที่หนูยังเด็ก หนูเคยแค้นพ่อกับแม่นะ ทั้งที่หนูกับน้องห่างกันแค่สองปี ทำไมถึงไม่รับหนูกลับมาอยู่ด้วย? แต่พอโตขึ้นหนูก็เข้าใจว่าพ่อกับแม่คงมีความจำเป็น"

"ลูกรักของแม่... ตอนนั้นร่างกายแม่ไม่แข็งแรง แม่ขอโทษนะลูก"

อริสาโผเข้ากอดลูกสาว ดูเหมือนซาบซึ้งใจเหลือเกิน

แต่เจษฎายังคงแข็งกร้าว "ทำไมต้องไปขอโทษไอ้ลูกเวรนี่ด้วย? ฉันจะถามแกเป็นครั้งสุดท้าย จะไปขอคืนดีกับเขาไหม?"

"หนูไม่ไป!"

ท่าทีของเจนจิราก็เด็ดเดี่ยวไม่แพ้กัน

"นังลูกอกตัญญู! ดูซิว่าฉันจะตีแกให้ตายไหม!"

เจษฎาง้างมือจะฟาดเจนจิรา แต่ครั้งนี้เธอหลบได้

ทำให้อริสาที่ยืนอยู่ข้างหลังหลบไม่ทัน โดนไม้หวายฟาดเข้าเต็มแรงจนเซถอยหลังล้มตึงลงไปกองกับพื้น

"โอ๊ย! โอ๊ย! ก้นฉัน!"

อริสาร้องโอดโอยไม่หยุด

เจนจิรารีบเข้าไปประคองแม่ แต่กลับถูกพ่อกระแทกจนกระเด็น

"นังลูกชั่ว! เมื่อกี้แกหลบทำไม?! ถ้าแม่แกเป็นอะไรไป ฉันไม่เอาแกไว้แน่!"

เมื่อเผชิญกับคำด่าทอ เจนจิราก็พูดไม่ออกบอกไม่ถูก

เมื่อกี้ไม้หวายของพ่อฟาดมาตรงท้องของเธอพอดี ถ้าโดนเข้าจริงๆ ลูกคงไม่รอด

เธอเลยจำใจต้องหลบ จนทำให้แม่ต้องมารับเคราะห์แทน

"หนู..."

เธออยากจะอธิบายว่าที่หลบเพราะท้อง แต่พ่อก็ตวาดขัดขึ้นมาอย่างดุเดือด

"หุบปาก! รีบไปง้อชัยวัฒน์เดี๋ยวนี้ ถ้าแกโดนหย่า ก็อย่าได้เหยียบเข้ามาในบ้านฉันอีก! ฉันกับแม่แล้วก็น้องแกจะไม่มีวันให้อภัยแก!"

"ยังจะยืนบื้ออยู่ทำไม? ไสหัวไป!"

คำพูดเชือดเฉือนของพ่อทำให้หัวใจของเจนจิราเจ็บปวดรวดร้าว

แม่ยังคงร้องครวญครางอยู่บนพื้น เธออยากจะเถียงแต่ก็พูดไม่ออก

เจนจิราอ้าปากค้าง สุดท้ายก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา ได้แต่เปิดประตูเดินออกจากห้องพระไปเงียบๆ

เจนจิรารู้สึกผิดมาก เดินไปได้ไม่กี่ก้าวก็ตัดสินใจเดินย้อนกลับมา เธออยากจะสารภาพเรื่องท้องกับพ่อแม่ ไม่อยากให้แม่ต้องเป็นห่วง

แต่พอเดินมาถึงหน้าประตูห้องพระ กลับได้ยินเสียงหัวเราะร่าของคนสองคนดังออกมาจากข้างใน

"ฮ่าๆๆๆ คุณคะ การแสดงของฉันเป็นยังไงบ้าง?"

"โอ้โห ฝีมือการแสดงของคุณนี่ไร้ที่ติจริงๆ แต่คราวหน้าคุณอย่าไปรับแทนมันแบบนั้นอีกนะ เมื่อกี้ผมฟาดโดนคุณ ผมตกใจแทบแย่"

"ฮึ! ก็ต้องโทษนังเด็กบ้านั่นแหละที่หลบ ฉันเลยไม่ทันระวังตัว!"

เจนจิราตัวเย็นเฉียบ รู้สึกเหมือนเลือดในกายไหลย้อนกลับ

เสียงที่คุยกันข้างในนั้นคุ้นหูเหลือเกิน แต่ถ้อยคำที่พูดออกมากลับทำให้เธอรู้สึกแปลกหน้าอย่างที่สุด

โดยเฉพาะแม่...

คนที่อ่อนโยนมาตลอด เคยพูดจาเหน็บแนมร้ายกาจแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่?

คนข้างในไม่รู้ตัวว่ามีคนยืนอยู่หน้าประตู ยังคงคุยกันต่อ

"คุณคะ ถ้าเกิดนังเด็กนั่นหย่ากับชัยวัฒน์จริงๆ จะทำยังไง?"

"ไม่ต้องกลัว ถ้าหย่าจริงก็ให้วรรณาแต่งเข้าไปแทน"

"ไม่ได้นะ!"

อริสาค้านทันควัน "ที่ฉันยอมไปรับนังเด็กนั่นมาจากต่างจังหวัดก็เพราะไม่อยากให้วรรณาไปลำบาก จะให้วรรณาไปแต่งกับผู้ชายเหลือเดนของนังเด็กนั่น ฉันไม่ยอมเด็ดขาด!"

เจษฎาเริ่มร้อนใจ "เมื่อก่อนเรากลัวว่าชัยวัฒน์จะไม่ได้สืบทอดตระกูลอนุสรณ์ ถึงไม่ได้ให้วรรณาแต่งไป แต่ตอนนี้ทุกอย่างลงตัวหมดแล้ว ถึงชัยวัฒน์จะมีผู้หญิงอื่น แต่วรรณาก็จะสุขสบาย ที่สำคัญบริษัทเราต้องการแรงสนับสนุนจากตระกูลอนุสรณ์นะ"

"ไม่ได้ค่ะ"

อริสาสงสารลูกสาวคนเล็กจับใจ "ฉันจะหาทางเล่นละครบีบให้นังเด็กนั่นกลับไปคืนดีเอง ฉันตัดใจผลักวรรณาลงนรกไม่ได้หรอก"

"รีบพยุงฉันลุกขึ้นหน่อย พื้นเย็นจะตายอยู่แล้ว ฉันจะกลับไปแช่น้ำอุ่น"

เจนจิราได้ยินความเคลื่อนไหวข้างในก็รีบหลบออกมาทันที

หลังจากเดินออกจากตระกูลวุฒิเสถียร เธอก็เดินเตร็ดเตร่ไปตามท้องถนนอย่างไร้จุดหมาย ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าที่ไหนคือบ้าน

หัวใจของเธอด้านชาไปแล้วจากการถูกทำร้ายจิตใจซ้ำแล้วซ้ำเล่า

เมื่อก่อนเธอคิดแค่ว่าพ่อไม่รัก แต่ไม่คิดเลยว่าแม่ก็ด้วย...

ที่แท้พวกเขาก็รู้ว่าการแต่งเข้าตระกูลอนุสรณ์คือนรก ความดีทั้งหมดที่มีให้เธอ ล้วนเป็นภาพลวงตา เป็นเรื่องโกหกทั้งเพ

ที่แท้...

บนโลกนี้ไม่มีใครรักเธอเลยสักคน

ขณะที่ความคิดอยากตายแวบเข้ามาในหัว จู่ๆ ท้องของเธอก็เจ็บแปลบขึ้นมา

สติของเธอกลับคืนมาทันที

เธอไม่ได้ไม่เหลือใคร เธอยังมีลูก...

เพื่อลูกแล้ว เธอจะยอมแพ้แค่นี้ไม่ได้!

แม้ลูกในท้องจะช่วยจุดไฟแห่งการต่อสู้ให้เจนจิรา แต่ร่างกายที่ไม่ได้พักผ่อนและทานอาหารมานาน บวกกับถูกกระทบกระเทือนจิตใจอย่างหนักจากทั้งชัยวัฒน์และพ่อ ทำให้เธอเริ่มมีไข้ต่ำๆ

ยิ่งเดิน ขาก็ยิ่งหนักอึ้งเหมือนมีตะกั่วมาถ่วง

ทันใดนั้นตัวเธอก็เบาหวิว ภาพตรงหน้ามืดดับลง ร่างทั้งร่างถลาล้มลงไปข้างหน้า

เจนจิรารวบรวมแรงเฮือกสุดท้าย กอดปกป้องท้องของตัวเองเอาไว้แน่น แล้วก็หมดสติไป

คนผ่านทางเห็นเธอเป็นลมล้มพับ ก็รีบเข้ามามุงดู

"รีบโทร 1669 เร็ว! ตรงนี้มีคนเป็นลม!"