บทที่ 7 บทที่3.เป็นการพบเจอของโชคชะตาหรือความซวย!! 1
บทที่3.เป็นการพบเจอของโชคชะตาหรือความซวย!!
อาจจะเป็นเพราะปูชิดาต้องสำรองเงินไว้ให้บุตรสาวมากกว่านี้อีกสักหน่อย เธอจึงยอมรับการจ้างวานของเพื่อน โดยไร้ข้อแม้ การทำงานค่าเวลา กับการต้องมานั่งคิดสตางค์แทนเจ้าหล่อน สาเหตุเพราะสามีของเธอก่อเรื่อง จนต้องขึ้นโรงพัก...เป็นคดีความที่ต้องเจรจา รำเพยจึงจำใจลางาน...
“นะชิดา แค่ไม่กี่ชั่วโมงเอง นึกว่าช่วยรำเพย เธอก็ได้สตางค์ด้วย”
เสียงเพื่อนคะยั้นคะยอ แถมควักสตางค์ยัดใส่มือเธอเสียอีก เป็นการบีบบังคับแบบอ้อมๆ
“แล้วคนที่ทำงานของรำเพยจะไม่ว่าเอาเหรอ?”
หญิงสาวติงเสียงอ่อนๆ กำธนบัตรนั่นจนแน่น แม้จะไม่เยอะ แต่หากสะสมไว้มันก็มากพอที่ทำให้ตัวเองอุ่นใจเพิ่มขึ้น
“ฉันโทร. ไปบอกพี่เก่งเขาแล้ว เขาไม่มีปัญหา ขอแค่มีคนทำแทน”
เจ้าหล่อนรีบร้อนตอบ สีหน้าทุกข์ร้อนและหากปูชิดาตกปากรับคำ เธอจะรีบแจ้นไปดูสามี
“ก็ได้ๆ...แต่แค่ครั้งนี้ครั้งเดียวนะ”
ช่วงเวลาที่ทำงานของรำเพย มันดึกเสียจนเธอกลัวตัวเองไม่ปลอดภัย กว่าจะกลับถึงบ้านได้ เธอก็แทบจะคลานเลยทีเดียว เพราะอยู่ไกลไปคนละฝั่ง...
“ขอบใจนะ ขอบใจจริงๆ รำเพยไปล่ะ”
เพื่อนสาวเดินตัวปลิวจากไป คงเป็นเพราะกำลังเป็นห่วงสามี ปูชิดาเลยได้แต่ถอนใจเฮือกๆ ลงมือเก็บของส่วนตัวใส่กระเป๋าและเดินทางไปทำงานแทนเพื่อน ด้วยความรู้สึกหน่วงๆ
รถยนต์ที่เธอโดยสารคงไม่พ้น รถบริการของ ขสมก. มีที่นั่งว่างหลายที่เพราะเวลานี้คนอื่นคงหลับสนิทบนที่นอนอุ่นๆ เที่ยงคืน...สายลมเย็นๆ จากด้านนอกโชยมาปะทะใบหน้า พัดพาความร้อนที่กร่ำกรายมาใกล้ๆ ให้สลายไป ปูชิดาล้วงตลับแป้งในกระเป๋าสะพายขึ้นมาส่องดูความเรียบร้อยของตัวเอง...ผิวหน้าเธอมันย่อง...จนต้องไล้แป้งบางๆ กลบร่องรอยเหนื่อยล้า หญิงสาวถอนใจอีกครั้ง เธอเหนื่อยล้าเต็มทนกับชีวิตที่ต้องดิ้นรน หากไม่ประสบเองไม่มีทางรู้ จากคนที่เคยสะดวกสบาย แม้จะไม่ฟู่ฟ่าเท่าไร แต่ก็ไม่ต้องกระเสือกกระสน...ไม่เคยต้องปวดหัวเรื่องเงินทอง วันนี้ภาระอันยิ่งใหญ่นั้นปูชิดาแบกไว้บนสองบ่า ไหนจะนมแผ้วที่ฝ่าฟันมาพร้อมกับตัวเอง ไหนจะอีกหนึ่งชีวิตที่ปูชิดาให้สัญญากับตัวเองเป็นแม่นมั่น เธอจะทำทุกอย่างให้เขามีอนาคตที่ดี ด้วยสองมือตัวเอง
ป้ายไฟสว่างไสว แสงไฟวิบวับตรงหน้า การเดินทางของเธอสิ้นสุดลงสักที
หญิงสาวเดินก้มหน้า เธอมองแค่ทางเท้า พยายามไม่สนใจสายตาของคนรอบข้าง เมื่อสถานที่ที่เธอกำลังเดินเข้าไป ไม่มีผู้หญิงดีๆ ที่ไหนอยากมา...มันเป็นสถานบริการ หากเป็นผู้มาใช้บริการก็คงเดินเชิดหน้าได้ แต่นี่เธอเข้ามาในฐานะพนักงาน เธอไม่อยากถูกเหมารวมเช่นเดียวกับผู้หญิงหลายคนที่ทำงานอยู่ในสถานที่นี้
“ตรงโต๊ะนั้นจ้ะ ตามสบายเลยรำเพยโทร. บอกพี่ไว้แล้ว”
หนุ่มใหญ่หน้าตาภูมิฐาน เขาแต่งตัวดีด้วยสูทสีทึมๆ เรียบกริบ
เก่งแอบกลืนน้ำลาย...คนมาทำงานแทนรำเพย หน้าตาดีไม่ใช่เล่น!! หากสามารถชักจูงหล่อนให้ทำงานในสถานที่นี้ได้ เขาจะได้มีโอกาสแทะโลม เมื่อรำเพยเคยเปรยๆ ให้ฟัง ผู้หญิงตรงหน้ามีตำหนิ หล่อนมีลูกติด แต่...ไม่มีสามี
“มีอะไรไม่เข้าใจเรียกพี่ได้นะ...พี่อยู่แถวๆ นี้แหละ”
เก่งเปรยบอกอีกครั้ง หากหล่อนเดือดร้อนจริงอย่างที่รำเพยบอก เขาจะหาโอกาสกล่อม เพราะสาวๆ ที่ทำงานที่นี่ ได้เงินเป็นกอบเป็นกำทุกคน หากใจถึง!!
“ค่ะพี่”
ปูชิดารับคำ เธอสนใจงานตรงหน้า ไม่ใช่เรื่องอยากเมื่อเธอชินกับการอยู่หน้าเค้าน์เตอร์ หญิงสาวทำงานเพลินๆ จนกระทั่ง...
“พี่ๆ ลูกค้าจะรูดบัตร...” การจ่ายเงินด้วยบัตรเครดิต เป็นเรื่องปกติ แต่ครั้งนี้เหมือนจะไม่ปกติเท่าไร
“เอาบัตรมาสิจ้ะ เดี๋ยวจัดการให้เอง...” เธอเงยหน้าขึ้น พร้อมกับยิ้มอ่อนๆ อธิบายเสียงเรียบ
“เปล่า...ยังไม่เช็คบิล จะรูดจ่ายค่าเปิดขวด...เขาไม่ได้พกเงินสด...” เศรษฐีหลายคนไม่มีเงินสดในกระเป๋าสตางค์ กระเป๋าสตางค์ของพวกเขามีแต่บัตรเครดิต
“อ๋อ!! แล้วต้องทำยังไงล่ะ เพิ่งมาทำวันแรก ไม่รู้วิธีจ้ะ?” เธอตอบตามประสาซื่อ เหลียวมองหาเก่ง แต่เขากำลังยุ่งๆ เลยไม่อยากกวน
“เอาที่รูดตามหนูมาเลยพี่ รูดเสร็จพี่ก็กลับมาทำงานที่เดิม”
พนักงานสาวสวยบอก...เธอเห็นรำเพยทำจนคุ้นตา...เลยชี้มือบอกปูชิดา
หญิงสาวพยักหน้ารับรู้ เธอฉวยเครื่องรูดบัตรเดินตามเจ้าหล่อนไปเงียบๆ แอร์ภายนอกเย็นฉ่ำเสียจนปูชิดาขนลุกเกลียว เธอชำเรืองมองคนตรงหน้า เจ้าหล่อนไม่หนาวหรือไงนะ? เมื่อเสื้อผ้าที่สวมใส่ช่างน้อยชิ้นจนน่าใจหาย...
“โต๊ะนั่นนะพี่ หนูไปเอาขวดใหม่มาให้เขาก่อน โต๊ะนี้กระเป๋าหนัก วันนี้หนูคงได้ทิปเป๋าตุง” หล่อนพูดยิ้มๆ ก่อนจะโฉบผ่านปูชิดาเพื่อไปหยิบบรั่นดีขวดใหม่มาตามคำสั่ง
หญิงสาวเดินตัวลีบเข้าไปในมุมอับ ส่วนนี้ค่อนข้างลับตา แถมห่างสายตาคนอื่นจนน่ากลัว เธอรู้สึกไม่ใคร่จะไว้ใจ เลยต้องระวังตัวเองไว้ก่อน
“ขอบัตรเครดิตด้วยค่ะ” เธอส่งเสียงบอก เมื่อเดินเข้ามาจนชิดขอบโต๊ะ
ออสตินเหวี่ยงบัตรเครดิตให้พนักงาน เขาไม่ได้เหลือบมองเจ้าหล่อนเลย รู้แค่ว่าเป็นผู้หญิง...แต่เวลานี้เขาไม่มีอารมณ์สุนทรี เขากำลังหงุดหงิด!!
แกร๊ก!!
บัตรเครดิตใบเล็กๆ ไถลหล่นจากขอบโต๊ะ คงเป็นเพราะหญิงสาวไม่ทันตั้งตัวรับ เธอจึงรีบก้มลงไปเก็บ ริมฝีปากอิ่มเม้มแน่น รู้สึกไม่พอใจอย่างแรง!! กับมารยาทติดลบของลูกค้าสุดรวย แต่...ปริปากพูดอะไรไม่ได้หร๊อก เขาเป็นลูกค้า ในขณะที่เธอเป็นลูกจ้าง แม้ผู้ชายตรงหน้าจะเป็นคนจ่ายสตางค์ แต่มารยาทของเขาน่าจับไปอบรม...
“อุ้ย!!” เพราะความสลัวของแสงไฟ ปูชิดาจึงพลาด เธอเงยหน้าขึ้นและชนกับขอบโต๊ะเข้าจังๆ
ออสตินสะดุด!!
