บทที่ 5 ซ่อนเงาสวาท บทที่ 5
“เปล่าค่ะ..วันนี้ฉันไม่ได้ใส่”
หญิงสาวตอบเสียงแผ่วและจู่ ๆ เหมือนเขาจะนึกอะไรได้ คริสเตียนขยับตัวนั่งบนเบาะของเขาตามปกติก่อนพูดขึ้นว่า
“ไปที่ห้องกันเถอะ...เรามีเรื่องที่ต้องพูดกันอีกเยอะ”
เขาตัดบทก่อนจะปลดล็อคเข็มขัดและเปิดประตูออกไป คุณหมอสาวซึ่งอยู่ในชุดกระโปรงผ้ามัสลินสีชมพูตามเขาเข้าไปในโรงแรมหรูโดยไม่พูดอะไรกระทั่งถึงห้องพักของคริสเตียน
มันเป็นห้องสวีทหรูหราและเธอก็รู้ว่ามันเหมาะกับนายทหารที่เกิดมาในตระกูลมั่งคั่งของนายพลคาร์ลอยู่แล้ว แต่โดยปกติเธอไม่เห็นความทะนงตัวที่คริสเตียนแสดงออกกับคนภายนอก แม้เขาจะเป็นคนเคร่งขรึมเหมือนพ่อของเขาทว่านิสัยอย่างหนึ่งของคริสเตียนที่เธอรู้จากแม่บุญธรรมคือเขาแค่เป็นคนพูดน้อยต่อยหนักเท่านั้น
“นั่งก่อนสิ”
เขาหันมากล่าวกับน้องสาวบุญธรรมที่ยืนนิ่งอยู่ตรงกลางห้องโถงขนาดใหญ่ประดับด้วยแชนเดอร์เลียคริสตัลอลังการ คริสเตียนอยู่ในชุดลำลองแต่ยังสวมแจ็คเก็ตหนังมองร่างเล็กบอบบางด้วยความรู้สึกมากมาย
เมื่อก่อนเขาเคยเห็นคารีน่าแต่ไม่อยากอยู่ใกล้เด็กผู้หญิงที่กำลังจะมาแทนที่ความรักของพ่อแม่ที่มีต่อเขา มันเป็นความอิจฉาแบบเด็ก ๆ และทำให้เขารักษาระยะห่างระหว่างเขาและน้องสาวบุญธรรม
ทว่าตอนนี้เขากลับมองร่างเล็กด้วยความรู้สึกที่แตกต่างออกไป เขามองเธอด้วยความรู้สึกผูกพันแบบใหม่ แต่ไม่ใช่แบบของพี่ชายที่มีต่อน้องสาว มันเป็นความรู้สึกแบบหนุ่มสาวทั่วไป รู้สึกอย่างผู้ชายที่มองผู้หญิงคนหนึ่ง
“อยากทานอะไรมั้ย คารีน่า”
“ไม่ล่ะค่ะ...ฉันอยากคุยกับพี่เรื่อง บ้าน มากกว่า”
มัทรีเริ่มเปิดประเด็นเมื่อเธอนั่งลงตรงข้ามร่างสูงสง่าบนชุดเก้าอี้รับแขกอันหรูหราภายในห้องโถงของห้องสวีท คุณหมอสาวเตรียมใจก่อนจะมาที่นี่ เธอนอนคิดอยู่ทั้งคืนกระทั่งได้คำตอบที่ชัดเจนสำหรับตัวเอง คริสเตียนนั่งอยู่ในท่าแยกขาออกห่างกันเล็กน้อยและประสานมือไว้ตรงกลาง เขายังดูสุขุมแต่ก็ทำให้เธอประหม่าอยู่ลึก ๆ
บทที่ 5
“คริสเตียน...ฉันกลับไปคิดดีแล้วค่ะว่าฉันคงไม่กลับไปอยู่บ้านที่เบอร์ลิน ฉันอยากทำงานที่นี่ ฉันอยากอยู่ปารีสค่ะ”
พอเธอพูดจบสีหน้าและแววตาของคริสเตียนก็เปลี่ยนไป มันฉายความผิดหวังออกมา เขาจ้องหน้าเธอนิ่งเหมือนกำลังค้นคว้าหาอะไรบางอย่าง
“แต่เธอก็เคยอยู่ที่นั่นนะคารีน่า เธอเคยอยู่กับแม่ บอกเหตุผลได้มั้ยว่าทำไมเธอถึงไม่อยากกลับไปอยู่บ้าน?”
มัทรีหลบสายตาคู่คมของเขาด้วยการแสร้งมองไปทางอื่น แต่มือที่ประสานกันบนหน้าตักของเธอกดเข้าหากันแน่น มันแสดงออกถึงความประหม่าที่อีกฝ่ายอ่านได้ออก
“ฉันทำงานที่นี่ค่ะ”
“นั่นไม่ใช่เหตุผลที่ทำให้เธอไม่อยากกลับบ้าน!”
คริสเตียนเสียงเข้มขึ้นและมันทำให้มัทรีสะดุ้งเล็ก ๆ หญิงสาวปั่นป่วนในช่องท้อง เขาทำเหมือนกำลังออกคำสั่งกับผู้ใต้บังคับบัญชาอย่างไรอย่างนั้น
“ไม่ใช่ฉันไม่อยากกลับนะคะ...ฉันอาจจะกลับไปเยี่ยมแม่บ้างเป็นครั้งคราว แต่ฉันมีภาระงานต้องอยู่ที่ปารีส ฉันคงไม่กลับไปอยู่ที่เบอร์ลิน”
“คารีน่า...นั่นเธอจะไปไหน”
คริสเตียนผุดลุกขึ้นเมื่อน้องสาวบุญธรรมของเขาลุกจากเก้าอี้และทำท่าจะหันหลังให้
“ฉันจะกลับค่ะ คริสเตียน...ฉันมาที่นี่ก็เพื่อบอกพี่แค่นี้ ฉันคิดมันมาอย่างดีแล้ว”
“คารีน่า!”
ชายหนุ่มเผลอก้าวพรวดเข้าไปหาหญิงสาวที่กลังจะเดินกลับไปยังประตูห้องและดึงไหล่ของเธอให้ร่างเล็กหันกลับมาเผชิญหน้ากับเขา มัทรีแสดงอาการตื่นตระหนกที่คริสเตียนจับไหล่ทั้งสององเธอไว้แน่นและดันร่างน้อยจนหลังชิดประตู
“คารีน่า...ฟังพี่นะ เธอต้องกลับบ้านกับพี่ในวันพรุ่งนี้!”
“พี่มีสิทธิ์อะไรมาบังคับฉันกันคะ!” เธอเถียง “ฉันเป็นหมอเปิดคลีนิคอยู่ที่นี่ ฉันชอบอยู่ปารีส อยากทำงานที่นี่ พี่จะมาบังคับฉันได้ยังไง”
“พี่จะบังคับให้เธอกลับบ้าน คารีน่า!...พี่จะต้องพาเธอกลับไปหาแม่ตามคำสั่งของท่าน อย่างน้อยเธอต้องคิดถึงแม่ในเมื่อท่านคิดถึงเธอมากขาดนั้น”
“แต่ฉันไม่...”
“ถ้าอย่างนั้นเธอต้องบอกเหตุผลกับพี่มาว่าทำไมเธอถึงไม่อยากกลับไปเบอร์ลิน เพราะอะไร คารีน่า!”
เสียงเข้มดุดันนั้นทำให้หญิงสาวหวั่นกลัว แววตาของคริสเตียนเปลี่ยนไปจากเมื่อครู่มากมายนัก มันวาววามและฉาดฉานไปด้วยความเคียดขึ้งและเธอก็ไม่เคยเห็นเขาในอารมณ์โกรธใกล้ชิดแบบนี้
“ว่ายังไง...ทำไมเธอถึงไม่บอกพี่!”
คริสเตียนคาดคั้นและไม่เพียงแต่ใช้คำพูดอย่างเดียวแต่ยังเบียดร่างกายใหญ่โตเข้าหาหญิงสาวอีกด้วย มัทรีหอบหายใจด้วยความกลัว หญิงสาวพยายามเบือนหน้าหนีแต่เยขากลับก้มหน้าลงมาจนเกือบชิด
“ปล่อยฉันนะคะ คริสเตียน...พี่ไม่มีสิทธิ์มาทำอย่างนี้”
“ถ้ายังไม่บอกพี่ก็ยังจะไม่ปล่อยเธอ คารีน่า...หรือว่าตอนนี้เธอกำลังหนีอะไรอยู่ บอกพี่มาว่าเธอกำลังหนีอะไรอยู่”
“อยากรู้หรือคะว่าเพราะอะไร...พี่อยากรู้ใช่มั้ยคะว่าเป็นเพราะอะไร...เป็นเพราะพี่...ได้ยินมั้ยคะ! ฉันไม่อยากกลับบ้านก็เพราะพี่!”
“คารีน่า”
คริสเตียนครางลึกในลำคอขณะที่ชะงักงันไปชั่วขณะ มัทรีเม้มปากเข้าหากันแน่น ใบหน้าของเธออยู่ห่างจากเขาเพียงแค่รับรู้ลมหายใจกันได้เท่านั้น นี่เป็นครั้งแรกที่เขากับเธอเผชิญหน้ากันและมันทำให้คุณหมอสาวอยากระบายความรู้สึกที่ติดอยู่ในส่วนลึกออกมา
