ตอนที่ 9 ข้าวใหม่ปลามัน (ลูคัส&มุกดา)

หลังจากที่ทั้งสองกลับมาจากที่ทำงาน จนเวลาล่วงเลยมาจนถึงเวลาเข้านอน มุกดากำลังนั่งเล่นมือถือเครื่องใหม่ล่าสุดที่เพิ่งไปถอยมาใหม่อยู่บนเตียง ลูคัสเดินมาถึงที่เตียงได้เขาก็หงายท้องนอนลงบนเตียงข้างๆเธอ พร้อมกับยกแขนขึ้นก่ายหน้าผากตัวเองเอาไว้ แล้วบ่นออกมาเบาๆ

“เฮ้อ...อีกหกวัน” ก็เขากำลังนับวันนับคืนที่จะได้ปั้มลูกกับเธอน่ะสิ

มุกดาเธอนั่งอยู่ข้างๆเขา ได้ยินชัดเต็มสองหู รีบเบนหน้าออกจากมือถือมามองหน้าเขาด้วยสีหน้านิ่งเฉย ทำเป็นไม่ได้ยินไม่รู้ไม่ชี้ ไม่ใช่ว่าเธอไม่ได้ยิน แต่เธอแกล้งไม่ได้ยินต่างหาก

“เฮ้อ....ง่วงพอดีเลย นอนดีกว่า” มุกดาทำท่าวางมือถือแล้วเอนตัวนอนลงข้างๆเขา เธอหยิบผ้าห่มขึ้นมาห่มตัวเองอย่างดี แล้วกำลังจะหลับตาลง แต่ลูคัสสามีทางนิตินัยของเธอที่นอนอยู่ข้างๆ ก็ตะแคงหันมาทางเธอ อยู่ๆเขาก็พูดขึ้นมาว่า...

“วันนี้เลยได้ไหม” ทำเอาคนที่กำลังจะหลับตาลงกลับต้องเบิกตาโพล่งขึ้นมา ถึงเขาจะกำลังใช้เล่ห์เหลี่ยมหลอกล่อเธออยู่ก็จริง แต่คนอย่างเขาก็ไม่มีทางขืนใจเธอย่างแน่นอน

“เราตกลงกันแล้วนี่คะ พี่หมอสัญญากับมุกแล้วนะว่าจะให้เวลามุกเจ็ดวัน” มุกดารีบเอ่ยทวงสัญญาทันที ถึงคำพูดของเขาจะดูไม่ได้มีความหมายอะไร แต่มุกดาก็รู้ได้ถึงความหมายนั้นเป็นอย่างดี และนั่นก็ยิ่งทำให้มุกดาหัวใจเต้นแรงขึ้นมาทันทีเพราะเกิดจากความกลัว เธอไม่ได้กลัวลูคัสหรือพี่หมอของเธอหรอกนะ แต่สิ่งที่เธอกลัว ก็คือน้อยชายของพี่หมอต่างหาก

“ถ้าอย่างนั้น…” ลูคัสรั้งเอวบางของมุกดาเข้ามาประชิดตัวทันที

“ว๊าย...พี่หมอจะทำอะไรคะ” มุกดาหัวใจเต้นแรงขึ้นอีกหลายเท่าของเมื่อสักครู่ แต่ทว่าเมื่อมือเรียวใหญ่ของเขาที่ยกขึ้นมาปัดผมที่ปิดบังใบหน้าออกให้เธออย่างอ่อนโยนนั้น มันทำให้มุกดารู้สึกอบอุ่นขึ้นมาทันที

“คืนนี้ขอจูบได้ไหม” ลูคัสเอ่ยขอเสียงเบา มุกดาส่ายหน้าเบาๆมองหน้าเขาทั้งสองสบตากันในระยะกระชั้นชิด มุกดาหน้าแดงขึ้นมาทันที ถ้าไม่นับจูบในวันแต่งงานที่มีคนเชียร์กันให้เธอกับเขาจูบกัน ครั้งนี้จะเรียกว่าจูบแรกก็ได้ เพราะครั้งนั้นริมฝีปากแค่แตะกันเท่านั้น

“น่านะ เรื่องนั้นพี่ให้เวลามุกเจ็ดวัน แต่พี่ไม่ได้หมายถึงเรื่องอื่นด้วยสักหน่อย” คนตัวโตเริ่มใช้มารยาหลอกล่อคนตัวเล็ก ด้วยการค่อยๆสัมผัสเนื้อตัวกันทุกวันเป็นประจำ ไม่แน่เธออาจจะยอมให้เขาก่อนครบเจ็ดวันก็ได้

“ทำไมพี่หมอเจ้าเล่ห์จังคะ” มุกดาไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าพี่หมอของเธอเป็นผู้ชายแบบนี้ เพราะช่วงที่คบกันมาสองปี พี่หมอของเธอเป็นสุภาพบุรุษมาตลอด แต่ตอนนี้เธอกับเขาแต่งงานกันแล้ว ซึ่งถ้าเขาจะทำมากกว่านี้มันก็ไม่ได้ผิดอะไร เพียงแต่แค่เธอยังเขินอยู่ก็เท่านั้น

“นะครับ ขอแค่นี้เอง มุกคงไม่ใจร้ายกับพี่ใช่ไหม” ลูกอ้อนมาเต็ม หญิงชายอยู่ด้วยกันใกล้ชิดกันย่อมต้องเกิดความรู้สึกที่ดีต่อกันอยู่แล้ว ยิ่งลูคัสที่เป็นสุภาพบุรุษกับมุกดามาโดยตลอดด้วยแล้ว ยิ่งเกิดความไว้เนื้อเชื่อใจกันมากขึ้น

“พี่หมอ…อุ๊บ!” มุกดายังพูดไม่ทันจบประโยค ลูคัสก็เลือกที่จะประกบริมฝีปากอุ่นนุ่มของเขาลงไปที่ริมฝีปากบางของเธอทันที มือข้างหนึ่งของเธอถูกเขาผสานไว้ด้วยนิ้วมือของเขาอยู่ที่หน้าอก

ลูคัสค่อยๆโน้มตัวเองให้ขึ้นไปอยู่ด้านบนตัวเธอ เพื่อให้ง่ายต่อการลิ้มรส ริมฝีปากอุ่นยังคงขบเม้นเบาๆอยู่ที่ริมฝีปากบางไม่ได้หยุด แต่ดูเหมือนว่าคนใต้ล่างจะนอนให้เขาจูบอยู่ฝ่ายเดียว ซึ่งมันไม่สนุกเอาเสียเลย

“จูบตอบพี่ด้วยสิครับ” น้ำเสียงแผ่วเบาแทบจะเรียกว่ากระซิบ มุกดาหลับตาลงอีกครั้ง แล้วจูบตอบเขาตามที่เขาต้องการ ทั้งสองจูบกันอยู่เนิ่นนาน จากจูบเบาๆก็กลายเป็นแลกลิ้น มุกดาหัวใจเต้นแรง มือข้างหนึ่งที่ถูกนิ้วของเขาผสานเอาไว้ เริ่มบีบแรงขึ้นบ่งบอกถึงอารมณ์ของทั้งสอง ริมฝีปากที่ประกบกันอยู่นั้นก็เริ่มหนักหน่วงขึ้นไปตามอารมณ์ โดยลูคัสจะให้จังหวะเธอได้หายใจตลอด ทั้งสองจึงจูบกันอย่างเนิ่นนาน จนเป็นลูคัสเองที่เริ่มจะทนอารมณ์ของตัวเองไม่ไหว

“วันนี้เลยได้ไหม” มุกดาที่ยังมีความกลัวอยู่มากรีบเม้มปากแน่นแล้วส่ายหน้าให้เขาเป็นคำตอบ เอาจริงๆถ้าเขาไม่ถามก็น่าจะดีกว่านี้

“งั้นพอแค่นี้” เขาตอบแค่นี้แล้วรีบลุกออกจากเตียงเดินเข้าห้องน้ำไป โดยที่มุกดาไม่รู้เลยว่าเขาเข้าไปทำอะไรในนั้นอยู่นานสองนาน แต่พอเขากลับออกมามุกดาก็หลับไปแล้ว

“ยัยตัวแสบฝากไว้ก่อนเถอะ” ลูคัสล้มตัวนอนลงข้างๆเธอ จากนั้นเขาก็หลับตาลง สำหรับลูคัสแล้วมุกดายังเด็กกว่าเขามาก เขาควรให้เวลากับเธอตามที่ตกลงกันไว้ อีกอย่างเกมแข่งขันครั้งนี้ยังไงเขาก็เป็นฝ่ายนำ

ทางด้านนาธาน

@ผับโซเฟีย

“พักนี้มาบ่อยนะเพื่อน” โซเฟียเดินเข้ามาแล้วทิ้งตัวนั่งลงข้างๆเพื่อนอย่างเคยชิน พลางเอ่ยทักทายอย่างเป็นกันเอง แต่โซเฟียก็ยิ่งแปลกใจที่วันนี้เพื่อนของเขามีสีหน้าที่เปลี่ยนไป

“ไอ้โซเฟีย กูเจอผู้หญิงคนนั้นแล้วว่ะ” วันนี้นาธานสั่งเหล้ามาดื่มด้วย

“เฮ้ยจริงดิ แล้วเธอมีผัวไปหรือยังวะ” รอยยิ้มของนาธานหุบลงทันที รู้สึกเซ็งทันทีที่คำถามของโซเฟีย คำถามนี้เอ่ยขึ้นมา

“กูไม่รู้ กูถามเธอแล้วแต่เธอก็ไม่ยอมบอก” และเรื่องนี้นี่แหละที่ทำให้นาธานยังคงรู้สึกหนักใจอยู่ แต่ถ้าเธอยังไม่มีใคร เขาก็พร้อมที่จะเข้าไปทำความรู้จักกับเธอให้มากขึ้น แต่อย่างน้อยการที่เขาได้เจอเธออีกครั้ง ก็ทำให้เขาได้ขอโทษเธอแล้ว

“ยังสวยเหมือนเดิมไหมวะ”

“อือ” นาธานไม่อาจจะปฏิเสธได้ว่าเธอเป็นผู้หญิงที่สวยมากคนหนึ่ง ถึงแม้นว่าเวลาจะผ่านไปถึงสี่ปีแล้ว เธอก็ยังสวยเหมือนเดิมเลย แต่แววตาของเธอดุ ดูเด็ดเดี่ยว เขากำลังกลัวว่าจะเข้าหาเธอได้ยากขึ้น

“แล้วมึงจะเอายังไงต่อ” โซเฟียอยากรู้ว่าผู้หญิงที่อยู่ในใจเพื่อนของเขามาสี่ปี พอได้เจอหน้ากันแล้วมันจะทำยังไงต่อ แต่ถ้าเป็นโซเฟียต่อให้ได้มายากขนาดไหนเขาก็จะต้องเอามาให้ได้ ยกเว้นแต่ว่าเธอเป็นของคนอื่นไปแล้ว

“ไม่รู้ว่ะ ดูเธอไม่ค่อยจะเป็นมิตรกับกูสักเท่าไหร่” ดูเหมือนว่าเธอจะไม่ได้ง่ายเหมือนกับครั้งแรกที่เขาเคยเจอเธอซะแล้ว แถมคำพูดของเธอยังตัดเยื่อใยของเขาจนไม่เหลือชิ้นดี

“ก็แหงแหละ ถ้าเธอดีกับมึงก็แปลกแล้ว ทำกับเธอไว้ซะขนาดนั้น” นั่นสินะ แค่คำขอโทษมันอาจจะไม่พอ

“มึงว่ากูควรจะเดินหน้าหรือถอยหลังดีวะ” แน่นอนว่าใจในของเขาคือเดินหน้าอยู่แล้ว แต่แค่อยากจะลองเชิงถามความคิดเห็นของเพื่อนดูก็เท่านั้น

“กลัวหรือไงแค่ผู้หญิงคนเดียว ให้คนของกูไปฉุดมาให้เอาไหม” คำพูดของเพื่อนรัก ทำเอานาธานถึงกลับอยากจะตบกระบาลมันให้ทิ่ม

“อย่างเว่อ ถ้าทำแบบนั้นมีหวังเธอคงเกลียดขี้หน้ากูจนลูกกูบวชแน่ๆ” นาธานส่ายหน้าให้เพื่อนเบาๆ แต่ก็รู้ว่าถ้าเขาต้องการแบบนั้น โซเฟียก็จัดให้เขาได้ แต่เขาจะไม่มีวันทำกับเธอแบบนั้นเด็ดขาด

“มึงยังยืนยันคำเดิมไหม ว่ายังอยากได้เธอมาเป็นแม่ของลูกมึงน่ะ” โซเฟียถามขึ้นเตือนสติเพื่อน เพราะถ้านาธานยังคงยืนยันคำเดิม ก็ไม่ต้องมาถามอีก และสิ่งเดียวที่ควรทำคือเดินหน้าเอาให้สุด ถ้าเธอยังไม่ยอมก็คงต้องฉุด...

“ไม่แน่ใจ”

“อ้าวไอ้นี่ แล้วทำไมตอบแบบนี้วะ” คำตอบของนาธานทำเอาโซเฟียถึงกลับเสียอารมณ์ เพราะถ้ามันยังไม่รู้หัวใจตัวเอง โซเฟียก็คงช่วยอะไรไม่ได้

“แล้วกูควรจะตอบมึงว่าอะไร”

“เออ...มึงไม่ต้องมาตอบกับกูหรอก ไปตอบให้เมียมึงฟังเถอะ”

“เมีย...” นาธานทวนคำพูดของเพื่อนที่มันใช้คำว่าเมีย...

“ทำไม ได้กันแล้วก็ต้องเป็นเมียไง มันผิดตรงไหน” ผิดมาก...ถึงจะค้านในใจแต่กลับรู้สึกดี ถ้าเขาจะได้ใช้คำนี้กับเธอคนนั้น...ฮันนี่

“ถ้าอย่างนั้นเมียมึงคงชุมมากเลยเนอะ” นาธานเย้าเพื่อนอีกครั้ง เพราะดูเหมือนว่าเมียของเพื่อนคงนับไม่ถ้วน

“คนนะเว้ยไม่ใช่ยุง ผู้หญิงพวกนั้นก็แค่สนุก แล้วพวกนางก็เต็มใจ ไม่เหมือนกับเธอคนนั้นของมึงสักหน่อย” นาธานพยักหน้าให้เพื่อน แล้วก็รู้สึกว่า เออ...มันก็ยังแถไปได้

“ทำไมทำหน้าแบบนั้นวะ” โซเฟียถาม เมื่อเห็นหน้าเพื่อนเหมือนทำท่าคิดอะไรสักอย่าง

“กูรู้สึกเกรงใจเธอว่ะ” ครั้นจะจู่โจมเลยก็กลัวว่าเธอจะเกลียดขี้หน้ามากกว่าเก่า จะค่อยๆจีบก็ดูเหมือนว่าจะไม่ทันการ เพราะตอนนี้ลูคัสพี่ชายของเขาก็ได้แต่งงานไปแล้ว

“นี่มึงอย่าบอกนะว่ากลัวเมียตั้งแต่ป่านนี้เลย เสียชื่อหมด”

“กูอยากจะเห็นผู้หญิงที่จะมาเป็นเมียของมึงจริงๆ” นาธานรู้สึกว่าเพื่อนของเขาดูยิ่งใหญ่ซะเหลือเกิน ชอบทำตัวเป็นเสือ อยากจะเห็นตอนมันเป็นแมวเชื่องๆจัง

“รอไปก่อนเถอะ กูยังไม่เคยคิดเรื่องนี้” ชีวิตที่มีแต่งความสนุกในทุกๆวันแบบนี้ โซเฟียยังไม่ยอมมีเมียแน่นอน เพราะการผูกมัดมันทำให้ชีวิตน่าเบื่อ ไร้สีสันสิ้นดี...โซเฟียคิดแบบนี้มาตลอด

“ทำไมล่ะ อายุก็ไม่ใช่น้อยแล้วนะเว้ย” นาธานเองก็เคยถามคำถามนี้กับตัวเองเช่นกัน แล้วทุกวันนี้ก็ยังตอบตัวเองไม่ได้ แต่เขาก็อยากฟังคำตอบของเพื่อน

“สำหรับกูอายุเป็นเพียงตัวเลข จะมีเมื่อไหร่ก็ได้” สุดท้ายนาธานก็ไม่ได้สาระจากคำตอบของเพื่อนอีกตามเคย

“ขี้คุยชิบผาย” ฮึ! จะมีเมื่อไหร่ก็ได้อย่างนั้นเหรอ เขาค้านใจขาดเลยว่าไม่จริง

“ไอ้ลูคัสเป็นยังไงบ้าง ตั้งแต่แต่งงานไปไม่เห็นมันมาที่นี่เลย” ลูคัส นาธาน โซเฟีย ทั้งสามคนเป็นเพื่อนกัน แต่อายุต่างกันคนละปี ซึ่งถือว่าห่างกันไม่มาก จึงคุยกันแบบเพื่อน ไม่ได้มองถึงอายุเป็นหลัก

“คงเร่งทำลูกอยู่มั้ง” นาธานตอบแบบเซ็งๆ รู้สึกอิจฉาพี่ชายยังไงก็ไม่รู้ ดูเหมือนว่าเกมแข่งขันของแด๊ดเกมนี้ เขาคือคนที่จะต้องพยายามอยู่คนเดียว...เฮ้อ

“ไอ้หมอ ไหนๆมึงก็เจอคนที่ถูกใจแล้ว ลองเข้าหาเธอดู คนไม่เคยรู้จักกันมาก่อน เธอก็อาจจะเล่นตัวบ้างเป็นธรรมดา อย่าลืมสิ ความรู้สึกที่เธอมีต่อมึงคือติดลบนะเว้ย”

“เออ...กูรู้”

“วันนี้กูนัดน้องส้มไว้ ไม่อยากให้เธอรอนาน กูไปก่อนนะ” โซเฟียที่นัดสาวไว้ รีบลุกขึ้นแล้วเดินออกไปอย่างกระดี๊กระด๊า วันนี้โซเฟียจำใจต้องทิ้งเพื่อนให้นั่งอยู่คนเดียวไปก่อน

“ระวังเถอะเอดส์จะแดกเข้าสักวัน” นาธานด่าตามหลังเพื่อนไป สำหรับเขาเหตุการณ์เมื่อสี่ปีก่อนกับที่ได้น้องพอร์ชมาเลี้ยงไว้เป็นลูก เขาก็ไม่ค่อยได้ชอบอะไรแบบนี้อีกแล้ว แต่ก็ไม่ใช่ว่าจะเลิก อาจจะมีบ้างแต่ก็แค่นานๆครั้งเท่านั้น แต่ก็ไม่ถึงกลับอดอยากปากแห้งซะทีเดียว

“มึงก็รักษาให้กูสิไอ้หมอ สมัยนี้เขามียารักษาแล้วกูรู้” โซเฟียไม่ได้สะทกสะท้านอะไร แล้วยังตอบกลับมาอยากไม่เคยคิดกลัว

“แสนรู้ จะไปไหนก็ไปไป๊” นาธานอดที่จะเอ็นดูในความกลัวอด! มากกว่ากลัวเอ็ดส์ของเพื่อนไม่ได้ เขานั่งดื่มต่ออยู่คนเดียวอีกสักพักแล้วก็กลับ