บทที่ 1 บทนำ

"เธอเห็นผู้ชายที่นั่งโต๊ะเก้าไหม พวกมันคือศัตรูหมายเลขหนึ่งของฉัน มีรถจอดรออยู่ด้านนอกอีกราวสิบคัน ไม่รู้ว่าพวกมันขนกันมาเป็นโขยงหรือเปล่า พวกนี้เป็นมาเฟียที่ผู้มีอิทธิพลหนุนหลังพวกมันไม่เกรงกลัวกฎหมาย ค้าทั้งอาวุธสงครามและยาเสพติด ฉันมีหลักฐานเอาผิดพวกมันและเคยส่งให้ตำรวจเล่นงานมันมาแล้วครั้งหนึ่ง จึงทำให้พวกมันโกรธแค้นฉัน ตอนนี้เธอคือเป้าหมายที่พวกมันจะเล่นงาน”

"ดีจัง" คำพูดสั้นๆ กับใบหน้าเรียบเฉย ติณณ์อยากจะเข้าไปใกล้ๆ แล้วก้มลงจุ๊บสักฟอดสองฟอดนอกจากเธอจะไม่ตกใจแล้วยังพูดคำว่าดีจังออกมาได้ยังไง แม้ว่าเธอจะประชดก็เถอะ เขายอมใจจริงๆ ในความเย็นชาและใจเย็นของเธอ

"ขอโทษนะที่พามาทานข้าววันแรกก็จะได้ฝ่าดงกระสุนซะแล้ว ถ้ามีชีวิตรอดกลับไปฉันสัญญาจะพาเธอไปทานข้าวบนเรือยอร์ชดื่มด่ำกับบรรยากาศล่องเรือไปเรื่อยๆ ตามใจเธอเลย"

"ไม่!" เป็นประโยคปฏิเสธสั้นๆ ทั้งที่ยังไม่ได้เริ่มต้นด้วยซ้ำ ติณณ์ตัดสินใจหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมา เพื่อส่งข้อความไปหาตุลย์พี่ชายของเขา ให้ส่งคนมาช่วย ชายหนุ่มบอกเส้นทางที่จะไปและพิกัดให้กับตุลย์ได้ทราบอย่างละเอียด รวมถึงเรื่องของมาเรียมด้วย ยิ่งทำให้ตุลย์สงสัยในตัวน้องชายที่ไม่เคยพาหญิงคนไหนนั่งรถมาด้วย แสดงว่ามาเรียมคือคนพิเศษมากๆ ติณณ์ถึงได้ห่วงใยมากมายขนาดนี้

เมื่อทานข้าวเสร็จติณณ์กับมาเรียมทำตัวให้ปกติที่สุด เดินออกมาจากร้านอาหารอย่างใจเย็น ก่อนจะเปิดประตูขึ้นไปในรถแล้วหยิบปืนออกมาส่งให้มาเรียม

"ปืนสองกระบอกกับลูกที่จำกัดหมดแล้วคือหมดเลยไม่มีสำรอง" ติณณ์พูดขณะที่สตาร์ทรถ เตรียมจะขับออกจากร้านอาหาร

"ปืนสองกระบอกกับลูกกระสุนประมาณยี่สิบสี่นัดคุณคิดว่าพวกนั้นมากันกี่คนสองโหลพอไหม” ครั้งแรกกับคำถามยาวๆ ของมาเรียม ถ้าไม่ใช่เรื่องเป็นเรื่องตายเธอคงไม่พูดออกมาสินะ เธอก็พอมีความรู้ด้านปืนไม่น้อยหญิงสาวคนนี้ไม่ธรรมดาสมแล้วกับที่เขาสนใจเธอเป็นพิเศษ

ฝากติดตามด้วยนะคะ