บทที่ 119 - เอลล่าพานิกส์

รู้ตัวอีกที ซินแคลร์ก็กำลังย่างสามขุมเข้ามาในห้อง ต้อนฉันไปทางเตียง เขาดูแทบไม่ใช่มนุษย์ แทบจะควบคุมหมาป่าในตัวไม่ได้ แต่ตอนนี้ฉันเข้าใจแล้วว่าทำไมเขาถึงไม่ต้องการการปลอบโยนจากฉันมากไปกว่านี้ ฉันเคยชินกับคำพูดสองแง่สองง่ามอันเร่าร้อนและคำสัญญาอันมืดมนของเขาเสียจนลืมไปว่าเรื่องพวกนี้มันจริงจังสำหรับเ...