บทที่ 120 - ซินแคลร์เดินออกไป

เมื่ออาการแพนิกของฉันทุเลาลงจนหายใจได้อีกครั้ง ฉันก็ชำเลืองมองซินแคลร์ น้ำตารื้นขึ้นมาจนร้อนผ่าว “ฉันขอโทษ” ฉันพึมพำเสียงอ่อน เกลียดที่สมองงี่เง่าของฉันทำลายช่วงเวลาของเรา

“เธอจะมาขอโทษบ้าบออะไรกัน” ซินแคลร์สวนกลับ เขายังคงลูบไล้ฉันอยู่ เขาไม่ปล่อยฉันเลยแม้แต่วินาทีเดียวขณะที่ฉันเผชิญกับพายุความวิตก...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ