บทที่ 139- หมาป่าของเอลล่า

เอลล่า

ทุกอย่างเปลี่ยนไปทันทีที่ฉันลืมตาขึ้น

ฉันไม่อยากตื่นขึ้นมาเผชิญโลกที่ไม่มีลูกน้อยของฉันอีกแล้ว แต่ความโศกเศร้าของฉันก็จางหายไปชั่วขณะด้วยความปิติยินดีของหมาป่าในตัวฉันที่ในที่สุดก็ได้เป็นอิสระ ความเย้ายวนใจที่จะฝังความเศร้าโศกไว้ลึกๆ และปล่อยให้ตัวเองไขว้เขวไปกับสิ่งอื่นนั้นช่างน่าดึงดูดใจเหล...