บทที่ 155 - เมืองหลวงวานารัน

เอลล่า

เมื่อฉันเดินเข้ามาในห้องอาหารเช้าวันต่อมา ฉันต้องพยายามซ่อนอาการนิ่วหน้าเมื่อนั่งลง ก้นของฉันระบมและแสบแปลบเมื่อสัมผัสกับเก้าอี้ แต่ความเจ็บปวดนั้นก็ส่งความร้อนวาบแล่นผ่านร่าง ปลุกความทรงจำถึงสิ่งที่เกิดขึ้นตามมา

ฉันรู้สึกได้ถึงสายตาของคู่ชีวิตที่จับจ้องมา และเมื่อฉันเงยหน้าขึ้น ซินแคลร์กำลั...