บทที่ 18 - อาหารค่ำแคมเปญ

ซินแคลร์อยู่ไหนนะ ฉันคิดอย่างกระวนกระวาย พลางกวาดตามองไปทั่วห้อง เขาสัญญาแล้วว่าจะไม่ไปไหนจากข้างกายฉัน ทำไมฉันถึงปล่อยให้ตัวเองแยกจากเขาได้นะ ฝูงชนรอบตัวฉันยังคงระดมยิงคำถามใส่ไม่หยุด และแม้ว่าฉันจะคิดว่าตัวเองแสดงออกได้ดี แต่ก็อดรู้สึกท่วมท้นไม่ได้ ชีพจรฉันเต้นรัว เลือดสูบฉีดจนหูอื้อไปหมด ฉันยังไม...