บทที่ 182 - ซินแคลร์

ซินแคลร์

หมาป่าในตัวผมแทบคลั่งด้วยความรู้สึกผิดและความกังวล ผมรอเอลล่าโทรมาทั้งวัน แต่พอสี่โมงเย็นแล้วผมก็ยังไม่ได้ยินข่าวคราวจากคู่ของผมเลย ผมจึงโทรหาพ่อ เสียงสัญญาณดังอยู่นานราวกับชั่วนิรันดร์ แต่แล้วใบหน้าที่คุ้นเคยของพ่อก็ปรากฏขึ้นบนหน้าจอ “เธอยังหลับอยู่หรือเปล่าครับ” ผมถามก่อนที่ท่านจะมีโอกาสท...