บทที่ 270 — ความฝันของเอลล่า

ซินแคลร์

ผมยื่นมือออกไป คว้าแขนเธอ – ชายกระโปรง – หรืออะไรก็ได้ – ตอนที่เธอหายวับไปจากสายตาในพริบตา เสียงคำรามก่อตัวขึ้นในอกผม ให้ตายสิ ทำไมเธอไม่อยู่นิ่งๆ สักทีนะ ผมล้วงมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกงแล้วมองไปรอบๆ ป่าในฝันที่คุ้นเคย ที่ที่เราเคยมาด้วยกันหลายครั้งแล้ว แต่มีบางอย่างที่มันดู…แปลกๆ ไปนิดหน่อ...