บทที่ 337 — ความเป็นพ่อ

คอร่า

ฉันไม่ทันสังเกตด้วยซ้ำว่าเอลล่าออกไปเมื่อไหร่ ฉันมัวแต่ร้องไห้ฟูมฟายอยู่

ฉันว่าฉันคงทำให้โรเจอร์ตกใจอีกแล้วตอนที่เริ่มร้องไห้ เพราะตอนแรกมันก็แค่น้ำตาไม่กี่หยด แต่แล้วจู่ๆ ฉันก็ร้องไห้สะอึกสะอื้นซบไหล่เขา เพราะมันรู้สึกเหมือนทุกอารมณ์ที่ฉันเคยมี – ทุกอารมณ์จริงๆ – มันถาโถมเข้ามาในตัวฉันพร้อม...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ