บทที่ 342 - ชีวิตบังเกอร์

เอลล่า

ฉันกับซินแคลร์ตื่นสายในเช้าวันต่อมา และบอกตามตรง ฉันรู้สึกขอบคุณมากที่ทุกคนปล่อยให้เรานอนตื่นสาย แน่นอนว่าเราต้องตื่นมาป้อนนมให้เรฟ แต่ถึงอย่างนั้นก็เถอะ นี่เป็นการนอนที่เต็มอิ่มที่สุดในรอบนานเลยของฉัน

“มอร์นิ่ง” ฉันพึมพำ พลิกตัวไปหาซินแคลร์แล้วพาดขาข้างหนึ่งขึ้นไปบนสะโพกของเขา รู้สึก...ผ่อ...