บทที่ 385 — ถนนยาว... ยาว

เอลล่า

ฉันใช้เวลาแค่ชั่วโมงกว่าๆ เท่านั้นเองถึงได้รู้ตัวว่า...ฉันเกลียดการเดินทางไกลด้วยรถ

"โอ้พระเจ้า" ฉันพึมพำกับคอร่าขณะที่แรงสั่นสะเทือนจากรถบ้านคันมหึมายังคงเขย่าร่างพวกเรา ทำให้เจ้าหนูเรฟผู้น่าสงสารครางอย่างอึดอัด "นี่มันมืดรึยังเนี่ย? เราหยุดพักกันได้ไหม?"

"เธอทำตัวเป็นเด็กไปได้ เอลล่า" พี...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ