บทที่ 395 - ความลับพายุ

คอร่าจ้องโรเจอร์เขม็ง กอดอก ขณะที่เขาหัวเราะจนแทบจะลงไปกลิ้งอยู่ในรถบ้าน งอตัวจนต้องเอนหลังพิงเบาะหนังสีขาวของส่วนครัวเล็กๆ

“ฉันยังไม่เห็นเลยว่ามันน่าขำตรงไหน” คอร่าแหว

ฉันโอบเอวซินแคลร์ ยิ้มกว้าง ฟังเสียงฝนที่เทกระหน่ำลงบนหลังคารถบ้านอย่างบ้าคลั่ง ฉันรู้สึกได้ว่าคู่ของฉันหัวเราะเบาๆ ชอบใจกับภาพตรงห...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ