บทที่ 11

“จุล พาฉันไปที่ไหนก็ได้ ได้โปรด ช่วยลูกของฉันด้วย...”

ดลธีจับแขนของ จุลไว้แน่นราวกับว่าชีวิตของเธอขึ้นอยู่กับมัน เธอพึมพำคำเหล่านั้นซ้ำแล้วซ้ำเล่าทั้งน้ำตา

เด็ก?

มันคงเป็นลูกของชีวนัย! จุลคิด

สายตาของเขาเลื่อนไปที่ท้องของดลธี หยุดมองผิวที่ขาวกระจ่างใสไร้ที่ติของเธอ เขาตกตะลึงชั่วครู่ก่อนจะกางแขนออกแ...