บทที่สิบห้า

ฉันเดินเข้าไปหาเขา ช้าๆ อย่างจงใจ เขาแสร้งทำเป็นจดจ่ออยู่กับโทรศัพท์ แต่ฉันเห็นว่านิ้วมือของเขาเก้ๆ กังๆ อยู่บนหน้าจอ น่ารัก หุ่นดี แถมรอยยิ้มก็บาดใจ สเปกที่กูอยากจับกดฉิบหาย

“ไง” ฉันเอ่ยขึ้นเมื่อหยุดยืนอยู่ตรงหน้าเขาพอดี

เขาเงยหน้าขึ้นอย่างตกใจ ดวงตาสีฟ้าเบิกกว้างอย่างไม่แน่ใจ “เอ่อ... หวัดดีครับ”

...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ