บทที่สามสิบ

บทที่สามสิบ

มุมมองของอเล็กซานเดอร์

ผมแทบไม่ได้นอนเลย

ทุกครั้งที่หลับตา เสียงของเขาก็คลานกลับเข้ามาในหัว ต่ำ...ยโส...และเจือความหิวกระหาย ถ่างรูน้อยๆ ที่อยากนักหนาของนายให้ฉันสิ ให้ตายสิ

สมองผมไม่ยอมหยุดทำงาน แล้วไอ้น้องชายตัวดีก็ไม่ได้ช่วยอะไรเลยเหมือนกัน

ผมครวญครางใส่หมอน ทั้งตัวแข็งทื่อเมื่...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ