บทที่สามสิบหนึ่ง

มุมมองของอเล็กซานเดอร์

แบรนดอนหันหลังโดยไม่พูดอะไรอีกแล้วเดินไปที่โซฟาตรงมุมห้องทำงานของเขา โซฟาหนังสีเข้มเป็นมันเงา แบบที่ไม่มีใครเคยใช้งานจริง เขานั่งลง แยกขาออกเล็กน้อย วางมือบนต้นขาอย่างใจเย็นราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น

“มานี่สิ” เขาพูด

ลมหายใจผมสะดุด

เขาไม่ได้ดูร้อนใจ แค่รอคอย เฝ้ามอง

ผมเคลื่อ...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ