บทสามสิบเจ็ด

อเล็กซานเดอร์ พีโอวี

เขาจ้องผมเขม็งจนรู้สึกขนลุกไปทั้งตัว หัวใจเต้นรัวเร็วเกินไปทั้งจากความกลัวและความตื่นเต้นว่าเขาจะทำอะไร

ผมตัดสินใจจะยั่วเขาให้มากกว่านี้ ผมโน้มตัวเข้าไป ให้นิ้วไล้ไปตามแนวกรามของโอเมก้าคนนั้น หมอนั่นยังคงคุกเข่าอยู่ ดวงตาเบิกกว้างอย่างกระตือรือร้น แต่ผมไม่ได้ละสายตาไปจากแบรนดอนเ...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ