บทสี่สิบสี่

ผมพ่นลมหายใจ ลูบมือไปตามแนวขากรรไกร “ให้ตายสิ เดส”

เขายักไหล่เหมือนกึ่งจริงจังกึ่งเบื่อหน่าย “อะไร? มึงก็รู้ว่ากูทำได้ เก็บให้เกลี้ยง เก็บให้ไว ไม่มีใครคิดถึงหล่อนหรอก”

“มึงทำไม่ได้” ผมพูดเสียงเรียบ น้ำเสียงแข็งกว่าที่ตั้งใจ “หล่อนรู้ว่าแม่กูอยู่ที่ไหน”

“แบรนดอน—”

“ไม่” ผมพูดตัดบทเขาก่อนที่เขาจะ...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ