บทสี่สิบแปด

มุมมองของอเล็กซานเดอร์

“รู้อะไรไหม” ผมพึมพำขึ้นหลังจากที่ความเงียบระหว่างเราทอดตัวยาวนานราวกับชั่วนิรันดร์ ส้อมของผมค้างอยู่กลางอากาศ “เจ้านายส่วนใหญ่เขาไม่พาผู้ช่วยมาดินเนอร์ร้านห้าดาวกันหรอกนะ”

แบรนดอนไม่แม้แต่จะเหลือบมองจานอาหารที่ไม่พร่องลงเลยตรงหน้าเขา เขามัวแต่จับจ้องผมกินอย่างกับว่าผมเป็นสิ...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ