บทที่ห้าสิบ

บทที่ห้าสิบ

มุมมองของอเล็กซานเดอร์

กว่าที่แบรนดอนจะเดินกลับเข้ามาในที่สุด สติของผมก็กระเจิงจนคิดอะไรไม่ออกไปแล้ว ผมไม่รู้เลยว่าตัวเองถูกทิ้งไว้อย่างนั้นนานแค่ไหน นานพอที่ต้นขาของผมสั่นระริกจากการต้องอยู่ในท่าเดิม นานพอที่แก่นกายของผมปล่อยน้ำรักออกมามากมายจนเจิ่งนองเหนียวเหนอะอยู่ใต้ร่างบนผ้าปูที่น...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ