บทที่เจ็ด

มุมมองของอเล็กซานเดอร์

ผมหลบสายตาแบรนดอนไปตลอดทั้งวันราวกับว่าเขาคือดวงอาทิตย์ ส่วนผมก็โดนแผดเผาจนไหม้เกรียมไปแล้ว

หลังจากออกจากห้องทำงานของเขา ผมแทบจะวิ่งกลับมาที่โต๊ะทำงาน หัวใจเต้นรัว แก้มร้อนผ่าว และสมองก็รวนไปหมดจากความตึงเครียดอันเงียบงันแต่แหลมคมที่อบอวลอยู่ในห้องนั้น ผมไม่อยู่ในสภาพที่จะรับม...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ