บทเจ็ดสิบสอง

อเล็กซานเดอร์

ผมคว้าขวดวอดก้าขึ้นมารินใส่แก้วอีกครั้งจนน้ำสีใสกระฉอกล้นขอบ คำพูดของพ่อเขายังคงวนเวียนอยู่ในหัวของผมไม่หยุด แต่ละคำทิ่มแทงลึกลงไปเรื่อยๆ น่าสมเพช

บังอาจดียังไงที่ไอ้สารเลวหยิ่งผยองนั่นมาเรียกผมแบบนี้ ราวกับว่ามันรู้จักผมดีนักนี่ ราวกับว่าผมไม่ได้กำลังจมดิ่งอยู่กับความจริงที่ว่าผ...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ