บทที่ 16: การบรรเทาชั่วคราว

ผมยืนตัวแข็งทื่ออยู่ในห้องน้ำแคบๆ แผ่นหลังแนบชิดกับประตูเหล็กเย็นเฉียบ พลางชันเข่าขึ้นมากอดไว้ชิดอก ร่างกายทั้งร่างสั่นสะท้าน ไม่ใช่แค่เพราะความเย็นที่แทรกซึมผ่านกระเบื้อง แต่เป็นเพราะความรู้สึกหนักอึ้งที่บิดเป็นเกลียวอยู่ข้างใน...ความรู้สึกที่ผมไม่อาจเอ่ยชื่อหรือปัดเป่ามันออกไปได้

เวลาราวกับเดินไป...