บทที่ 20: ไม่มีสิ่งใดที่เป็นจริง

ผมกะพริบตามองท้องฟ้า แสงแดดยามบ่ายสาดส่องลอดหมู่ไม้เหนือศีรษะลงมาเป็นหย่อมสีทองสว่างจ้า ทุกอย่างพร่ามัวราวกับว่าผมเพิ่งถูกกระแทกด้วยอะไรบางอย่างที่หนักหน่วงกว่าแค่พื้นดิน หน้าอกผมเจ็บแปลบจากการร่วงหล่น แขนขารู้สึกเหมือนกำลังเคลื่อนไหวอย่างเชื่องช้า โลกรอบตัวอู้อี้เหมือนผมอยู่ใต้น้ำ ผมได้ยินเสียงใครบ...