บทที่ 21: เสียงหัวเราะของพ่อ

ข้าเดินตามท่านพ่อเข้าไปในห้องทำงานของท่าน เสียงรองเท้าบูตของข้ากระทบกับพื้นไม้ขัดมัน ขากรรไกรขบแน่นด้วยความหงุดหงิด

บานประตูหนักอึ้งในห้องทำงานของท่านพ่อเอี๊ยดอ๊าดปิดลงข้างหลัง กักขังเราไว้ให้พ้นจากโถงทางเดินปูหินอ่อนและสายตาที่คอยจับจ้องอยู่เสมอของคนในคฤหาสน์ ข้าเตรียมใจ นึกภาพเสียงอันเข้มงวดของท่...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ