บทที่ 22: ร่างกายจำได้

มุมมองของเชส

ผมกระแทกประตูปิดตามหลัง เสียงดังก้องไปทั่วห้องน้ำราวกับเสียงปืน ชีพจรของผมยังไม่กลับสู่ภาวะปกติ หัวใจก็เต้นโครมครามดังแข่งกับเสียงเลือดที่สูบฉีดในหู

“ไอ้โรคจิตเอ๊ย” ผมพึมพำกับตัวเองพลางกระชากเสื้อออกแรงกว่าที่ควร “มันเกือบจะฆ่ากูได้แล้ว”

โอเค บางทีคำว่า “ฆ่า” อาจจะดูเกินจริงไปหน่อย ต...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ