บทที่ 45: แค่ต้องการหายไป

ผมมองแผ่นหลังของอเล็กซ์ที่เดินจากไปราวกับผมไม่มีตัวตน ราวกับว่าเมื่อครู่ผมไม่ได้ยืนกรีดร้องอยู่ตรงนั้น พยายามเค้นให้เขาบอกความจริง... ราวกับว่าผมไม่มีค่าพอให้เขาเปลืองลมปากตอบด้วยซ้ำ ผมกำหมัดแน่น กรามปวดไปหมดเพราะขบฟันไว้สุดแรง และชั่ววินาทีหนึ่ง แค่วินาทีเดียวจริงๆ ผมอยากจะพังอะไรสักอย่างให้แหลกลาญ...