บทที่ 5 ความโกรธของพ่อ

คอเนอร์เงยหน้าขึ้นมองเอเลน่าแล้วพูดว่า “มีอาไปห้องน้ำครับ”

เอเลน่าหันกลับและรีบวิ่งไปทางห้องน้ำทันที ขณะที่วิ่ง เธอก็ตะโกนบอกคอเนอร์กลับไปว่า “คอเนอร์ ช่วยเก็บของของเราเร็วๆ หน่อยนะ ชาร์ล็อตต์รอเราอยู่ข้างล่าง ที่นั่นจอดรถยาก เราต้องรีบหน่อย”

เมื่อพูดจบ เอเลน่าก็พรวดพราดเข้าไปในห้องน้ำแล้ว

ข้างในนั้น ลิลลี่กำลังเอื้อมมือไปที่อ่างล้างหน้าเพื่อล้างมือ ก่อนที่เธอจะทันได้ประมวลผลว่าเกิดอะไรขึ้น เอเลน่าก็พุ่งเข้ามาในห้องน้ำราวกับพายุหมุน อุ้มเธอขึ้นมาไว้ในอ้อมแขน แล้วรีบเดินกลับไปทางห้องพักเบรก

เมื่ออยู่ในอ้อมอกของเอเลน่า สมองของลิลลี่ก็ว่างเปล่าไปชั่วขณะ เมื่อกลิ่นหอมอ่อนๆ ที่คุ้นเคยจากตัวของเอเลน่าลอยเข้าจมูก ลิลลี่ก็รู้สึกสบายใจและผูกพันกับผู้หญิงที่กำลังอุ้มเธออยู่อย่างน่าประหลาด

กว่าที่เอเลน่าจะอุ้มลิลลี่กลับมาถึงห้องพักเบรก คอเนอร์ก็เก็บของทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว เอเลน่าจูงมือคอเนอร์แล้วรีบลงไปข้างล่าง

ในขณะเดียวกัน แฮร์ริสันซึ่งจัดการเรื่องบริษัทเสร็จแล้วก็กลับมารออยู่หน้าห้องผ่าตัดอีกครั้ง

เมื่อแมนดี้เห็นแฮร์ริสันเดินเข้ามา เธอก็รีบวิ่งเข้าไปหาด้วยท่าทีประจบประแจง

“แฮร์ริสันคะ ไฟในห้องผ่าตัดเพิ่งดับไป การผ่าตัดคงจะเสร็จแล้ว ถ้าเราไปที่ห้องผ่าตัดตอนนี้ เราต้องเจอคุณหมอจอห์นสันแน่ๆ ค่ะ”

มีอาซึ่งยืนอยู่ไม่ไกลได้ยินแผนของแมนดี้ที่จะดักรอเอลล่า สมองน้อยๆ ของเธอเริ่มทำงานอย่างรวดเร็ว เอเลน่าเพิ่งจะผ่าตัดใหญ่เสร็จและใช้พลังงานไปมหาศาล ถ้าคนพวกนี้ไปรุมล้อมเธอตอนนี้ ใครจะรู้ว่าเธอจะเหนื่อยขนาดไหน

ไม่ได้เด็ดขาด เธอจะยอมให้แมนดี้มีโอกาสทำคะแนนต่อหน้าแฮร์ริสันไม่ได้

แม้ว่ามีอาจะยังไม่แน่ใจว่าแฮร์ริสันผู้สูงใหญ่และน่าเกรงขามคนนี้คือพ่อที่ลิลลี่พูดถึงจริงหรือไม่ แต่เธอก็ตั้งใจว่าจะต้องเข้าไปขัดขวาง

แฮร์ริสันไม่สนใจความพยายามเอาอกเอาใจของแมนดี้ เขาจูงมือมีอาแล้วเดินตรงไปยังห้องผ่าตัด

ณ จุดนี้ มีอาก็แน่ใจแล้วว่าแฮร์ริสันคือพ่อที่ลิลลี่พูดถึงจริงๆ—คนที่ตรวจดีเอ็นเอกับเธอ เธอต้องยอมรับว่าแฮร์ริสันดูจะดูแลลูกสาวของเขาดีทีเดียว

เพื่อแก้แค้นที่แมนดี้หยิกเธอก่อนหน้านี้ มีอา—นักแสดงตัวน้อยตลอดกาล—จึงเริ่มการแสดงของเธอทันที

ทันทีที่แฮร์ริสันจูงมือเธอเดินไปยังห้องผ่าตัด มีอา—ซึ่งเมื่อครู่ใบหน้ายังปกติอยู่—ก็เริ่มร้องไห้โฮเสียงดังลั่น

“คุณพ่อคะ หนูเจ็บ! หนูเจ็บค่ะ!”

แฮร์ริสันคุกเข่าลงทันที ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความตื่นตระหนกและเป็นห่วง

“ลิลลี่ เป็นอะไรไปลูก เจ็บตรงไหน บอกพ่อสิ”

แมนดี้ซึ่งยืนอยู่ข้างแฮร์ริสันมองดูเหตุการณ์ด้วยความวิตกกังวลที่เพิ่มขึ้น เธอจ้องมองมีอาอย่างคุกคาม เป็นการเตือนอย่างชัดเจนว่าอย่าพูดอะไรไม่เข้าเรื่อง

โชคร้ายสำหรับแมนดี้ที่คนนี้คือมีอา ไม่ใช่ลิลลี่—เธอไม่ใช่เด็กที่จะข่มขู่ได้ง่ายๆ

ขณะที่แฮร์ริสันกำลังตรวจดูมีอา เธอก็แกล้งเปิดให้เห็นรอยช้ำตรงที่แมนดี้หยิกเธอ

เมื่อแฮร์ริสันเห็นรอยช้ำสีม่วง สีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง อุณหภูมิรอบตัวดูเหมือนจะลดลงหลายองศา

“ลิลลี่ บอกพ่อสิว่าหนูไปโดนอะไรมา”

ลึกๆ แล้ว มีอารู้สึกสะใจเป็นอย่างยิ่ง แมนดี้เพิ่งจะขู่เธอด้วยสายตานั่นไม่ใช่เหรอ? ดีล่ะ เธอจะสั่งสอนแมนดี้ให้รู้สำนึก

มีอาเหลือบมองแมนดี้อย่างหวาดๆ แล้วหันไปหาแฮร์ริสันด้วยสีหน้าน่าสงสารและเจ็บช้ำ เธอสะอื้นแต่ไม่พูดอะไร

เพียงแค่สายตาของมีอา แฮร์ริสันก็เข้าใจทุกอย่าง งั้นรอยช้ำบนตัวเด็กก็เป็นฝีมือของแมนดี้สินะ?

“แมนดี้ บอกมาสิว่าลิลลี่ไปโดนอะไรมา” แฮร์ริสันถามเสียงเฉียบขาด

แมนดี้ตื่นตระหนก เธอรีบพยายามอธิบาย “แฮร์ริสันคะ ฟังฉันก่อนนะคะ ฉัน—”

ก่อนที่แมนดี้จะพูดจบ มีอาก็ร้องไห้สะอึกสะอื้นแล้วโผเข้ากอดแฮร์ริสัน

“คุณพ่อคะ ไม่ใช่ความผิดของคุณแม่นะคะ ลิลลี่ดื้อเองค่ะ ลิลลี่ทำให้คุณแม่โกรธ คุณแม่เลยหยิกลิลลี่ หนูไม่ดีเอง หนูไม่ใช่เด็กดี หนูต้องรีบโต แล้วหนูจะได้ไม่ต้องให้คุณแม่พาไปห้องน้ำค่ะ”

หลังจากแฮร์ริสันได้ยินคำพูดของมีอา ใบหน้าของเขาก็มืดครึ้มลงไปอีก เขาหันไปหาแมนดี้

“แมนดี้!”

“แฮร์ริสันคะ ฉัน—”

แมนดี้ตกใจกับสีหน้าของแฮร์ริสันจนแทบพูดไม่ออก เธอยืนนิ่งจ้องมองแฮร์ริสัน รู้สึกอยากจะบีบคอมีอาให้ตายคามือ

“แมนดี้ ผมบอกคุณกี่ครั้งแล้ว? ถ้าคุณอยากจะดูแลลิลลี่ก็ดีไป แต่ถ้าไม่ ผมก็ไม่จำเป็นต้องรบกวนคุณ เพราะเธอเป็นลูกสาวของผม และผมจะรับผิดชอบเธอเอง เธอเป็นโรคหัวใจ สุขภาพเธอเปราะบาง ผมระวังเธออย่างที่สุดเสมอ กลัวว่าเธอจะได้รับบาดเจ็บ แล้วคุณกล้าดียังไงมาหยิกเธอ? คุณอยากตายนักหรือไง?”

แฮร์ริสันลุกขึ้นยืนพรวดพราด ดวงตาของเขาแดงก่ำขณะจ้องมองแมนดี้

เมื่อเห็นปฏิกิริยาของแฮร์ริสัน มีอาก็ชื่นชมเขาอยู่ไม่น้อย เขาดีกับลิลลี่มากจริงๆ—เหมือนพ่อที่มีคุณสมบัติครบถ้วน

เดี๋ยวก่อนนะ

ลิลลี่เคยบอกเธอว่าเธอกับแฮร์ริสันตรวจดีเอ็นเอกันแล้ว ยืนยันว่าเป็นพ่อลูกกันจริงๆ และลิลลี่ก็น่าจะเป็นพี่น้องฝาแฝดของเธอด้วย

ถ้าเป็นอย่างนั้น ผู้ชายคนนี้อาจจะเป็นพ่อแท้ๆ ของเธอกับคอเนอร์ด้วยหรือเปล่า?

ความคิดนี้ทำให้สมองน้อยๆ ของมีอาวิ่งวนไปด้วยความเป็นไปได้ต่างๆ

เมื่อถูกแฮร์ริสันตำหนิ แมนดี้ก็กำชายเสื้อของตัวเองแน่นจนแทบไม่กล้าหายใจ

สถานการณ์ตรงหน้าเธอเลวร้ายมาก—แฮร์ริสันดูเหมือนจะฆ่าเธอได้จริงๆ เธอต้องหาทางคลี่คลายวิกฤตนี้โดยด่วน

แมนดี้แสร้งทำเป็นว่าไม่อาจเก็บงำความรู้สึกผิดไว้ได้ เธอสะอื้นออกมาเบาๆ แล้วโผเข้ากอดมีอาที่กำลังน้ำตานองหน้าอย่างแน่น

ร่างเล็กๆ ของมีอาแข็งทื่อไปทันที ไม่ทันได้ตั้งตัวเลยแม้แต่น้อย