บทที่ 3 บทที่1.สาวน้อยผู้อาภัพ 3
ชิ! แตะไม่ได้เลยนะ ไม่รู้ติดใจอะไรหนักหนา...หญิงสาวคิดในใจฉุนๆ
“เปล่า... แค่แวะมาบอกบัว มหาลัยฯ ใกล้เปิด ให้บัวเขาไปสมัครเรียนก่อน เดี๋ยวจะเสียโอกาส”
“โอ้ย! ให้มันเรียนทำไมนักหนาคะ...เปลืองเงินเปลืองทอง...ทุกวันนี้ก็เปลืองข้าวเปลืองน้ำจะแย่ แค่กาฝาก ทำสะเออะ!” พิศตราตวาดแว๊ด! สนับสนุนกันเข้าไป ไม่รู้ใบบัวมีอะไรดีหนักหนา ทำไมมีแต่คนรุมรักหล่อน ไม่เว้นแม้แต่กันว่าที่แฟนของเธอ
“ผิง! ทุกคนมีสิทธิ์ที่จะฝัน หากเขาสามารถไปถึง บัวไม่ได้หัวขี้เลื่อยนะ ออกจะเรียนดีด้วย จบ กศน. ด้วยเกรดที่ผิงเห็นยังต้องอึ้ง...หากเรียนตามปกติ ผิงคงได้อายบัวนั่นแหละ” กันแย้ง ใบบัวมีสิทธิ์ที่จะฝัน ความจริงหากใบบัวได้เงินเดือนเหมือนคนงานคนอื่นของคุณนายแจ่มจันทร์ เธอจะไม่ขัดสนเลยเพราะเป็นคนอดออม แต่นี่เธอทำงานได้ก็แค่ที่ซุกหัวนอน กับอาหาร3 มื้อ ที่ก็ไม่ได้ดีเท่าไรด้วย!! เขาไม่อยากก้าวก่ายมากนัก เมื่อมันเป็นเรื่องภายในครอบครัว และใบบัวไม่เคยป่าวประกาศเรียกร้องความยุติธรรมให้ตัวเอง
พิศตราตัวสั่น! กันไม่สมควรเอาอีเด็กก้นครัวนั่นมาเปรียบกับเธอ เธอคือบุตรสาวนายทหารใหญ่ ไม่ใช่เด็กไม่มีพ่อไม่มีแม่อย่างใบบัว
“คนอย่างอี...บัวไม่มีทางดีกว่าผิงหรอกค่ะ มันคนละชั้นกัน”
หญิงสาวยังคงยิ่งผยองและยังคงอวดดี แม้สิ่งที่เธอพยายามจะอวดเบ่ง แทบมองหาความดีไม่เจอเลย กันส่ายศีรษะ... เขาควรคิดใหม่ใช่ไหม? เกี่ยวกับเรื่องของพิศตรากับตัวเอง เขาจึงเริ่มเว้นระยะ ทำตัวห่างเหินและค่อยๆ ทิ้งช่วงห่างแบบเนียนๆ หล่อนคงจะรู้ตัวได้เอง เมื่อหล่อนเย่อหยิ่งจะตายไป ไม่ช้าพิศตราคงหาคนมาแทนที่เขาได้เองนั่นแหละ
“พี่ขอตัวนะผิง...ยังมีงานค้างอยู่อีกเยอะ” เมื่อธุระจบ เขาก็เตรียมตัวชิ่ง
“อะไรกันคะ? เราไม่ได้คุยกันมาหลายวันแล้วนะคะพี่กัน...หมู่นี้พี่กันห่างเหินผิงไปมาก รู้ตัวบ้างหรือเปล่าคะ?...แล้วถ้าหากผิงมีคนใหม่...พี่กันจะมาว่าผิงปันใจไมได้นะคะ” เธอพยายามรั้งกันไว้ แต่ก็ไม่วายแสดงความเห็นแก่ตัวออกมาเสียอีก
“พี่งานยุ่งน่ะ แต่...ผิงเห็นคนอื่นดีกว่า พี่ก็ตามใจผิงนะ” กันตอบแกนๆ หากมีคนตาบอดหลงเข้ามาหาพิศตราสิ เขาจะได้ตีปีกดีใจ จะได้เลิกราแบบบัวไม่ช้ำ น้ำไม่ขุ่น เมื่อเขาคงต้องแวะมาบ้านสุขแสวงอีกบ่อยๆ ในอนาคต แต่ไม่ได้มาเพื่อพิศตรา
“พี่กันพูดอย่างนี้ หมายความว่าไงคะ!!”
กันหน้าเคร่ง เขาอธิบายเสียงอ่อนๆ “พี่ก็แค่อยากให้ผิงเข้าใจ...หากพี่ดีไม่พอสำหรับผิง พี่ก็พร้อมจะหลีกทางให้ คนที่ดีกว่า และคู่ควรกับผิง”
“พี่มีงานรออยู่ ไว้ค่อยคุยกันนะ” ชายหนุ่มรีบตัดบท เขาเสียเวลาคุยกับพิศตรานานเกินไป เพราะหากหล่อนอาละวาด เขาคงไม่คิดที่จะทนกับความเอาแต่ใจของเธอ เมื่อก่อน...เขามองเห็นมันเป็นแค่มารยาที่น่ารักน่าใคร่ แต่พอนานวันเข้ามันก็ก่อเกิดเป็นความรำคาญ
“อ๋อ...ผิงเข้าใจแล้วคะ” หญิงสาวกัดฟันกรอดๆ การห่างเหินเป็นการบอกลาอ้อมๆ แต่เธอไม่มีวันที่จะให้เขารู้ว่าเธอเสียใจเด็ดขาด อยากจบ! ก็ดี เธอจะได้หาคนใหม่ที่ดีกว่า แล้วเธอจะควงมาเย้ยให้เขาเห็นว่าเธอไม่ได้ไร้ค่าจนไม่มีคนอื่นมองเห็น...
“พี่ขอตัวนะผิง”
กันรีบเดินหนี เพราะอีกไม่นานหรอกพิศตราคงอาละวาด ดีนะที่ใบบัวออกไปนอกบ้านแล้ว ไม่อย่างนั้นผู้หญิงน่าสงสารอย่างใบบัวคงถูกพิศตราลากเอามาเป็นกระโถน...
“กรี๊ดๆ”
กันส่ายศีรษะ เขาทันได้ยินเสียงกรีดร้องของพิศตราก่อนที่ประตูรถยนต์จะปิดงับลง ครอบครัวอบอุ่น มีพ่อ แม่ ครบ แต่ก็ไม่สามารถปลูกสร้างนิสัยดีๆ ให้กับบุตรหลานได้ หากคนในครอบครัวไม่ได้ดูแลซึ่งกันและกัน หลายครอบครัวที่พ่อ แม่รังแกบุตร เขาปลูกฝังค่าสำนึกผิดๆ ให้บุตรหลาน จนเติบโตขึ้นมาเป็นภาระสังคม เพราะคนจำพวกนี้มักจะแสดงความเห็นแก่ตัว ของตัวเองในทุกที่ และทุกโอกาส...
“เบาพี่ผิง พี่กันเขาเปิดแน่บไปแล้วเห็นไหม ไอ้เสียงกรี๊ดๆ นี่ผมขอได้ไหม? ไม่มีผู้ชายคนไหนชอบหรอก”
พัฒนะโผล่หน้าออกมามอง เขาเอ่ยเตือนพี่สาวด้วยความหวังดี
“ไอ้พัฒ!! แกชอบอีเด็กนั่นใช่ไหม?” พิศตราตาลุกวาว เธอหรี่ตาลงเมื่อนึกอะไรๆ สนุกๆ ขึ้นมาได้ ให้น้องชายจัดการรวบหัวรวบหางอีกเด็กใบบัว...ดูสิจะยังมีใครสนใจมันอีกไหม ถ้าเหลือแค่กากเดนจากคนอื่น!
“พี่ผิงพูดอะไร? ไร้สาระน่า” ชายหนุ่มพุดปัดๆ เขารีบก้มหน้าหลบ
“ฉันเป็นพี่แก ทำไมฉันจะไม่รู้...เดี๋ยวฉันจะหาทางช่วยแกเอง...ให้แกฟัดอีบัวให้หนำใจ!”
ริมฝีปากสีสดแสยะยิ้ม เธออยากเห็นมันถูกกดจมดิน จนไม่มีหน้ามาเสนอให้เธอเห็น จนรู้สึกเจ็บใจเช่นนี้ เธอรู้ว่ากันเปลี่ยนไป เพราะ ใบบัว!
พัฒนะนิ่งเงียบ เขาไม่ปฏิเสธหรือตอบรับ ชายหนุ่มคิดในใจครึ้มๆ ได้ก็ดี ไม่ได้ก็ไม่เป็นไร ยังไงใบบัวก็เป็นแค่เด็กในบ้าน แม้จะเป็นญาติทางคุณพ่อ แต่ก็ไม่เห็นท่านใส่ใจ หากเกิดเรื่องขึ้นมาจริงๆ มารดาคงไม่ปล่อยให้เขาถูกทำโทษ และใบบัวเองก็สวยไม่ใช่เล่น เขาชอบแอบมองเวลาที่หญิงสาวเผลอตัว ใต้เสื้อยืดตัวหลวมๆ นั่น ใบบัวซ่อนทุกสิ่งที่ผู้ชายปรารถนาไว้ อาจจะสวยกว่าพี่สาวเขาด้วยซ้ำ เพียงแต่ใบบัวไม่เคยเปิดเผย
แต่เขารู้...
