บทที่ 4 บทที่2.ความซวยกำลังคืบคลานมาหา 1
บทที่2.ความซวยกำลังคืบคลานมาหา
คุณนายแจ่มจันทร์นั่งหน้ายับ เพราะว่างและความเหงาเป็นเหตุ เมื่อคุณประพจน์สามี อยู่ที่กรมทหารเป็นส่วนใหญ่เขาทำงานหนักเพื่ออะไร นางรู้แก่ใจดี และไม่เคยเห็นด้วยกับความคิดนั้นๆ เมื่อของที่เธอฉกฉวยมาจากใบบัว นางคิดเข้าข้างตัวเอง มันคือค่าข้าวค่าน้ำ ตอบแทนบุญคุณ แต่สามีนางไม่ได้คิดแบบนั้น ท่านคงละอายใจ...แต่ไม่ใช่ความคิดของนาง...เมื่อเวลาว่างมันเยอะบวกกับการเอ่ยปากชวนของกลุ่มเพื่อน นางจึงแอบสามี...ข้ามฝั่งไปลองเล่นการพนันในคาสิโนชื่อดังฝั่งประเทศเพื่อนบ้าน มีบรรดาคุณนายนายทหาร เมียข้าราชการว่างงานเป็นกลุ่มใหญ่ๆ แรกเริ่มก็สนุกสนาน มีเงินฟรีติดก้นกระเป๋าตอนขากลับ เป็นเงินที่ได้มาง่ายๆ และได้ความตื่นเต้นเร้าใจพ่วงมาด้วย จนทำให้นางหลงระเริง เผลอตัวไปอีกหลายๆ ครั้งจนกระทั่งเวลานี้...เธอเป็นหนี้หัวโต!!...จำนวนหนี้ก้อนใหญ่มากหากสามีนางรู้เข้า...เธอคงโดนเขาเฉ่งยับ! เมื่อประพจน์เกลียดที่สุดคือการพนัน...เขาเป็นนายทหารระดับบัญชาการ และเป็นตัวตั้งตัวตีเรื่องการปราบปรามแหล่งอบายมุข หากหลังบ้านเขาเป็นหนี้เป็นสินเพราะการเล่นการพนัน ประพจน์คงไม่ชอบใจ มันอาจจะเป็นชนวนเหตุให้เกิดการทะเลาะเบาะแวงระหว่างกัน
“เห้อ!! ขายขนมมันจะกำรี้กำไลเท่าไรกันเชียว...” นางบ่นเสียงเขียว มือกดเครื่องคิดเลขวนกลับไปกลับมา10 ตลบ แต่จำนวนเงินก็ยังอยู่เท่าเดิม แม้แต่กำไรที่ได้ในแต่ละเดือนยังไม่พอค่าดอกเบี้ย แล้วนางจะไปหาเงินจากไหนมาจ่ายหนี้ให้เจ้าของบ่อนล่ะ?
ใบบัวจอดจักยานคันเก่า พิงไว้ข้างรั้วเหล็ก เธอเดินก้มหน้างุดๆ เดินผ่านแจ่มจันทร์ไปหลังร้าน พยายามที่สุดที่จะไม่ส่งเสียง เพราะอาจจะถูกด่ากราดเอาง่ายๆ เมื่อใบหน้าของป้าตึงเปรี๊ยะ! นางคงกำลังอารมณ์ไม่ดี...
“บัว! วันนี้ทำไมมาช้า” หลานสาวกาฝากเดินผ่านหน้าไปแวบๆ นางเลยร้องถามเสียงขุ่น กำลังหงุดหงิดและกำลังหาที่ระบาย
ใบบัวช้อนตาขึ้นมอง เธอรีบก้มหน้าหลบ งุบงิบตอบเสียงแผ่วๆ
“ช่วยพี่อุ่นทำกับข้าวเย็นเพิ่งเสร็จค่ะ”
“มัวแต่นินทาชาวบ้านชาวช่องอยู่อีกละสิเข้าคู่กับอีอุ่นเป็นไม่ได้ เลี้ยงเปลืองข้าวสุก...ไป๊! งานรอให้ทำอีกเพียบ...มัวพิรี้พิไรอยู่ได้”
แม่ลูกไม่ต่างกันเลย โบราณถึงว่า ดูช้างให้ดูหาง ดูนางให้ดูแม่!!
เสียงตวาดขุ่นขวาง เมื่อภายในใจกำลังหม่นหมอง มองไปทางไหนก็มีแต่ขวางตา จนอยากจะอาละวาดฟาดงวงฟาดงา “เดี๋ยวบัว...เอาขนมไปส่งแล้วรีบกลับมาทำเพิ่มอีกนะ เดี๋ยวป้าจะออกไปธุระข้างนอก...ถ้าลุงแกแวะมาหาที่ร้าน ก็บอกลุงแกไปว่าให้กลับไปรอที่บ้านก่อน... เดี๋ยวป้าตามกลับไปเอง” นางเก็บเครื่องคิดเลขไว้ในเก๊ะเก็บของ เก็บกวาดของใช้ตรงหน้า ร้องสั่งใบบัวเมื่อคงต้องไปหาทางต่อรองกับเจ้าหนี้ กว่าสามีจะกลับก็คงอีกนาน...นางอาจจะมีเวลาแก้มืออีกสักหน่อย เผลอๆ อาจจะได้เงินติดมือกลับบ้านเป็นค่ากับข้าว ถึงแม้จะปลดหนี้ไม่ได้...แต่ก็ยังพอมีเงินจ่ายค่าแรงคนงาน
“ค่ะ” ใบบัวรีบรับคำ เธอเดินตัวลีบเข้าไปหลังร้าน ฉวยหยิบรายการขนมที่ต้องส่งขึ้นมาดู พร้อมกับถอนใจเฮือกใหญ่ๆ เมื่อมีนับสิบรายการ... แต่เธอต้องไปส่งคนเดียวด้วยจักยานคันเก่าๆ
“อีน้ำมันลาออกไปอีกคนแล้วนะบัว ทีนี้...ทั้งร้านเหลือแค่บัวกับพี่” พี่อ้อยคนงานในร้านขนม พูดลอยๆ นางกำลังผสมแป้งเตรียมทำขนมปัง มีอีกหลายงานที่ต้องทำ แต่คนทำเหลือแค่ใบบัวกับตัวเอง
“ทำไมล่ะจ้ะ” หญิงสาวรีบหยิบขนมลงตะกร้า...มีงานรอให้ทำอีกมากหากมัวโอ้เอ้...กว่าจะได้นอนก็คงหลังเที่ยงคืน
“จะอะไรล่ะ!...เงินค่าแรงจ่ายไม่ค่อยจะตรงเวลา พวกพี่มีภาระ...มามัวรอที่บ้านก็อดตายสิ...พี่เองก็กำลังมองหางานใหม่เหมือนกัน หากมีช่องทางก็ไป ใครจะทนอยู่...คุณนายแต่งตัวอู้ฟู่ ร่ำรวยเสียเปล่า...แต่กลับเขี้ยวชะมัดกับลูกจ้าง” มันอดไม่ได้ที่จะระบายความคับข้องใจ คนหาเช้ากินค่ำ ไม่ได้ต้องการอะไรเท่ากับเงิน เมื่อมีหลายปากหลายท้องทางบ้านรอคอยอยู่ ทุกคนต้องกินข้าว และหากไม่มีเงินยาไส้ ก็ไม่มีใครอยากทำงาน คุณนายแจ่มจันทร์แต่ตัวโก้หรู เพชร ทองเต็มคอ เต็มแขน แต่กลับเขี้ยวเรื่องค่าแรง...จนลูกจ้างในร้านขนมพากันลาออกไปเกือบหมด
ใบบัวยิ้มแหยๆ เธอเองก็ต้องประหยัดแทบทุกอย่าง แจ่มจันทร์ให้บ้าง ไม่ให้บ้าง...จนเธอต้องวางแผนการใช้เงินดีๆ ไม่อย่างนั้นเธอเองก็จะพลอยลำบาก แม้จะกินนอนที่บ้านท่าน แต่เธอก็มีเรื่องต้องใช้จ่าย คุณลุงนานๆ จะหยิบยื่นให้สักที เงินทุกบาททุกสตางค์ของใบบัวจึงมีค่าสูงสุด
“รีบไปเถอะบัว...ยาวล่ะวันนี้” อ้อยพูดด้วยเสียงสุดเพลีย... เธอชะโงกหน้าไปมองหน้าร้าน ทันเห็นแจ่มจันทร์เดินหายลับไปทางประตูทางออก “คุณนายไปไหนอีกล่ะบัว แทนที่จะอยู่ช่วยกันหน้าร้าน ให้เราวิ่งวุ่นทั้งข้างนอกข้างในแบบนี้ อะไรว่ะ!!” เธอบ่นเสียงขุ่น หันกลับมาเลิกคิ้วถามใบบัว
“ป้าบอกว่าจะไปธุระค่ะพี่อ้อย ถ้าคุณลุงมาช่วยบอกแทนบัวด้วยนะคะ เธอบอกให้กลับไปรอที่บ้าน เดี๋ยวเธอตามไปเอง” ใบบัวพูดเสียงอ่อน เธอเร่งมือให้เร็วขึ้นเพราะยังมีงานรอให้ทำอีกเยอะ เมื่อคนงานลดลงไปอีกหนึ่งคน
“เหอะ! พี่ไม่ได้อยากนินทาคุณนายนะบัว...อยากรู้ไหมคุณนายไปไหน?” อ้อยเปรยพร้อมกับยิ้มเยาะ
ใบบัวช้อนสายตาขึ้นมอง แต่มือของเธอยังหยิบจับทำงานไม่หยุด “คุณป้าไปไหนเหรอพี่อ้อย?” เพราะแววตาแปลกๆ ของเพื่อนร่วมงาน มันทำให้ใบบัวอดไม่ได้ที่จะสนใจ
