155

รุ่งอรุณตะเกียกตะกายขึ้นสู่ท้องฟ้าราวกับเสียใจที่ต้องสาดแสง เช่นเดียวกับที่ข้าเสียใจที่ต้องลืมตาขึ้นมาก่อนที่มาร์เรลกับมนุษย์ต้องสาปนั่นจะมาถึงอาณาเขตของข้า

หมู่ไม้เหนื่อยล้าจากการกรีดร้องของตนเองจนสงบลงสู่ความเงียบอันน่าอึดอัด ใบของพวกมันสั่นระริกไม่ใช่เพราะสายลม แต่เพราะความทรงจำถึงฝันร้ายที่ข้าไ...