ช59

ข้ายืนอยู่ริมหน้าต่างและเฝ้ามองเขานอนหลับ อาร์วินนอนอยู่บนผ้าปูเตียง ขาข้างหนึ่งเตะพาดออกมานอกเตียง ผมเผ้ายุ่งเหยิงเป็นสังกะตังและชุ่มเหงื่อจนแห้งกรัง ลมหายใจของเขาเริ่มผ่อนช้าลงเป็นจังหวะ

ร่องรอยของพิษไข้บนใบหน้าจางลงแล้ว แต่เขายังคงละเมอในยามหลับ บางครั้งก็มีอาการสะดุ้งและผวา ครั้งหนึ่ง เขาครางชื...