บทที่ 7 Chapter 7
Chapter 7
จักรินทร์ขับรถสปอร์ตมาจอดหน้าโรงแรมที่จินตนากับกลุ่มเพื่อนพักก่อนหน้าเวลานัดหมายกับอิงฟ้าและเพื่อนสิบห้านาที โดยมีรถตู้คันหนึ่งแล่นมาจอดต่อท้ายรถของเขา จักรินทร์รออิงฟ้าไม่ถึงสิบนาที รถสองแถวรับจ้างก็พาคนที่เขารอมาส่งถึงหน้าโรงแรม
“อาดินคะ” อิงฟ้าโปรยยิ้มหวานให้จักรินทร์ที่ยืนสูบบุหรี่อยู่ข้างตัวรถ จักรินทร์หันมายิ้มให้ต้นเสียง กดปลายบุหรี่ที่เหลือเพียงนิดเดียวลงบนกะบะทรายที่ทางโรงแรมจัดเตรียมไว้ให้สิงห์รมควันโดยเฉพาะ จะได้ไม่ทิ้งก้นบุหรี่เรี่ยราดบนพื้น
“ไปดำน้ำสนุกหรือเปล่า” จักรินทร์ถามหลานสาวนอกไส้
“สนุกค่ะ ตัวดำปี๋เลย กลายเป็นคนผิวสองสีไปเลยค่ะ”
อิงฟ้าตอบ ขณะที่ยื่นแขนทั้งสองข้างไปข้างหน้า ให้จักรินทร์ดูสีผิวของตนที่เปลี่ยนไป ผิวเนื้อที่อยู่นอกเสื้อผ้าสีคล้ำ ส่วนสีผิวที่อยู่ในร่มผ้ายังคงความขาวเช่นเดิม
“ไปอาบน้ำอาบท่ากันก่อนดีกว่านะ เดี๋ยวอาจะพาไปกินข้าว” นายเหมืองอัยราบอก หันไปเปิดประตูรถ หยิบเสื้อผ้าของอิงฟ้าที่เขานำมาให้เปลี่ยนส่งให้เธอ “อาเอาเสื้อผ้ามาให้ด้วย ไปทั้งอย่างนี้เดี๋ยวจะคันตัว”
“ค่ะอาดิน อาดินรอพวกเราสักยี่สิบนาทีนะคะ”
จักรินทร์พยักหน้า มองร่างของอิงฟ้าที่สดใสร่าเริงเป็นพิเศษด้วยรอยยิ้ม ครึ่งชั่วโมงต่อมาอิงฟ้ากับเพื่อนทั้งสามคนก็เดินมาหาเขาด้วยชุดใหม่
เมื่อทุกคนพร้อม จักรินทร์จึงพาทั้งหมดไปทานอาหารร้านขึ้นชื่อของจังหวัดชุมพร แล้วไม่ทำให้คณะเดินทางพิเศษผิดหวัง อาหารทุกจานที่สั่งมา อร่อยทุกอย่าง แต่ละคนทานข้าวคนละสองชาม
หลังจากทานอาหารเสร็จ ไข่นุ้ยทำหน้าที่ขับรถตู้พาจินตนากับเพื่อนอีกสองคนไปส่งโรงแรมที่พัก ส่วนจักรินทร์ใช้พาหนะคู่ใจพาอิงฟ้ากลับเหมืองอัยรา ทริปท่องเที่ยวของอิงฟ้าในวันนี้เป็นอันเสร็จสิ้น
เส้นทางกลับเหมืองเป็นเส้นทางค่อนข้างเปลี่ยว สองข้างทางเต็มไปด้วยต้นไม้รกครึ้ม มีแสงไฟส่องสว่างเป็นระยะ แต่ก็มีบางช่วงไร้แสงไฟ แต่ก็ไม่ได้เป็นอุปสรรคกับการเดินทางของจักรินทร์เลยสักนิด เพราะเขาขับถนนเส้นนี้ตั้งแต่เป็นดินลูกรัง ไม่มีไฟส่องข้างทางเลยสักดวง ทว่าเขาก็ไม่ประมาท ขับรถอย่างระมัดระวัง
“วันนี้ไปเที่ยวสนุกไหม” เขาถามขณะขับรถ
“สนุกค่ะ ฟ้าไม่ได้เล่นน้ำทะเลนานแล้ว และทะเลที่ฟ้าไปเที่ยวก็สวยมากๆ ค่ะ บางที่น้ำทะเลใสแจ๋วมองเห็นตัวปลาว่ายใต้น้ำโดยไม่ต้องดำดูค่ะ น้ำก็เย็นด้วยเล่นน้ำสนุกสุดๆ”
รอยยิ้มแห่งความสุขกระจายไปทั่วดวงหน้าหวาน เมื่อนึกถึงสถานที่ท่องเที่ยวที่ตนไปเที่ยวมา เพราะนานมากแล้วที่อิงฟ้าไม่ได้ไปเหยียบน้ำทะเล พอได้ไปก็อดตื่นเต้นไม่ได้
น้ำเสียงและใบหน้าของอิงฟ้าที่เขาได้ยินและเห็น บอกให้เขารู้ว่าเธอมีความสุขมากจริงๆ กับการเที่ยวในครั้งนี้ ยิ่งได้เห็นภาพวิดีโอที่ลูกน้องเขาส่งมาให้ดู ยิ่งตอกย้ำความคิดนั้น
“ฟ้าสนิทกับเพื่อนกลุ่มนี้นานหรือยัง” เขาวกเข้ามาเรื่องที่ตนคลางแคลงใจ
“สนิทมาตั้งแต่เรียนม.ปลายค่ะ”
“ทั้งกลุ่มเลยเหรอ”
“ใช่ค่ะ ทั้งกลุ่มเลย ฟ้ารู้จักบลูก่อนใครเพื่อนค่ะ แล้วมารู้จักนากับแก้วทีหลัง” เธอตอบตามความจริงอย่างปิดบัง
“เท่ากับว่าฟ้าสนิทกับบลูมากที่สุดใช่ไหม” ภาพบางภาพระหว่างอิงฟ้ากับพิบูลย์ที่ลูกน้องส่งมาให้เขาดู สนิทสนมกันเกินเพื่อน ทำให้เขาตัวสั่นขึ้นมาทันใด มองภาพในมือถือด้วยประกายตาแข็งกร้าว อยากจะไปอยู่ในเหตุการณ์นั้น แล้วตะบันหมัดใส่หน้าพิบูลย์ให้หนำใจ
“ใช่ค่ะ บางครั้งฟ้ากับบลูก็ไปเที่ยวค้างคืนด้วยกัน นอนห้องเดียวกัน เตียงเดียวกันด้วยนะคะ...เอี๊ยดดดดด...ว้าย!”
เสียงห้ามล้อรถดังลั่น ประสานด้วยเสียงร้องตกใจของอิงฟ้าที่อยู่ๆ เขาก็เหนียบเบรกกะทันหันราวกับว่า ตกใจอะไรบางอย่างทั้งที่หน้ารถก็ไม่มีอะไรวิ่งผ่านหรือขวางกั้น
“ฟ้าพูดว่าอะไรนะ ฟ้ากับบลูเคยนอนห้องเดียวกัน เตียงเดียวกันเหรอ”
จักรินทร์หันมาถามเสียงเข้ม แววตาน่ากลัว จนคนถูกถามใจเต้นผิดจังหวะ ไม่เข้าใจว่า ทำไมจักรินทร์ถึงต้องถามด้วยน้ำเสียงแบบนี้
“ชะ...ใช่ค่ะ” แต่แล้วเรื่องที่อิงฟ้าไม่เข้าใจก็แวบเข้ามาหัว “อาดินคิดว่าฟ้ากับบลูจะมีความสัมพันธ์เกินเพื่อนเหรอคะ ถ้าอาดินคิดแบบนี้ อาดินเลิกคิดไปได้เลยค่ะ เพราะบลูเป็นเกย์ แฟนบลูทำงานอยู่ในบริษัทญี่ปุ่นค่ะ รักกันมาหกปีแล้วค่ะ”
“เป็นเกย์เหรอ” ความโกรธในใจของจักรินทร์ลดฮวบลง หลังจากได้ยินคำตอบจากเธอ แรงหึงหวงที่คุกรุ่นมาตั้งแต่ช่วงสายเบาบางลงด้วย
“ใช่ค่ะเป็นเกย์ บลูเป็นเกย์ค่ะแต่ไม่มีใครรู้นอกจากเพื่อนที่สนิทด้วยกันเท่านั้น แม้แต่ครอบครัวของบลูก็ไม่รู้ค่ะ เพราะแอนตี้เรื่องนี้มาก ถ้ารู้ว่าบลูเป็นเกย์มีหวังบ้านแตก บลูโดนไล่ออกจากบ้านแน่ๆ พ่อกับแม่ของบลูก็คงผิดหวัง บลูเลยเก็บเรื่องนี้ไว้เป็นความลับ อยู่ต่อหน้าครอบครัวก็อีกแบบหนึ่ง อยู่กับเพื่อนสนิทก็จะเป็นตัวของตัวเองค่ะ” เธอรีบพูดให้จักรินทร์ทร์เข้าใจมากขึ้น “อาดินไม่ต้องกลัวนะคะว่า ฟ้ากับบลูจะคิดเกินเลยกันมากกว่าเพื่อน เพราะเรื่องนี้ไม่มีวันเกิดขึ้นค่ะ อาดินสบายใจได้”
คำพูดของอิงฟ้า ทำให้จักรินทร์นึกย้อนถึงภาพในคลิปหลายภาพที่เธอให้ความสนิทสนมกับพิบูลย์เกินความเป็นเพื่อน กระโดดขี่หลัง โอบกอดกันถ่ายภาพอย่างไม่ถือตัว ที่แท้เป็นอย่างนี้นี่เอง
