บทที่ 3 แรกพบสบตา

ด้านฟรานติโน่ก็เดินทางมาถึงมหาวิทยาลัยที่ภรรยาของของเพื่อนสนิทเขาสอนอยู่ก็ถอนหายใจดังเฮือก ก่อนจะก้าวลงรถไปเมื่อลูกน้องมาเปิดประตูรถให้ ก่อนจะเดินตามเข้าไปในตึกพร้อมกับเมทีที่ตามมาด้วย

“สาวๆมองใหญ่เลยนะครับ ไม่สนสักคนเหรอครับคุณฟรานเดี๋ยวผมจะไปติดต่อให้” เมทีเอ่ยถามออกไป เพราะตั้งแต่เขาเดินเข้ามาสาวๆนักศึกษาพากันมองเจ้านายของเขาแล้วกร๊ดกร๊าดกันอย่างดี้ด้า แถมบางคนยังยิ้มอ่อยมาอย่างเปิดเผยเลยด้วยซ้ำ

“หุบปากแล้วรีบเดินเมที ฉันเบื่อสายตาพวกนี้เต็มที” ฟรานติโน่เอ่ยพูดบอกไป เพราะใครๆก็อยากเข้าหาเขากันทั้งนั้น ถ้าไม่เพราะเขาหล่อก็เพราะอยากจะได้เงินจากเขา จนเขาคิดว่าชาตินี้เขาคงหาผู้หญิงที่จะมาเป็นแม่ของลูกเขาไม่ได้แล้ว ขนาดปาลมีที่เป็นคู่หมั้นของเขา เขายังไม่เคยสนใจเธอเลยด้วยซ้ำและไม่เคยคิดว่าผู้หญิงแบบนั้น จะมาเป็นแม่ของลูกเขาเลยสักนิด

“อ่าวคุณฟราน มาแล้วเหรอคะ เดี๋ยวไปนั่งรอที่ห้องรับแขกก่อนนะคะ ยังไม่ถึงเวลาเลยค่ะ” พระพายเดินมารับฟรานติโน ก่อนจะเอ่ยเชิญเขาให้ตามเธอไปที่ห้องรับรองของคณะ

“แล้วพายจะให้ผมแนะนำอะไรกับเด็กๆ” ฟรานติโน่เอ่ยถามออกไปอย่างสนิทสนม เพราะพระพายเป็นภรรยาของเพื่อนสนิทของเขา เขาจึงรู้จักพระพายมานานหลายปีแล้ว

“ก็แนะนำเกี่ยวกับแนวคิด แล้วก็เรื่องการออกแบบตึกอะไรพวกนี้อ่ะค่ะ เพราะเด็กส่วนใหญ่เรียนออกแบบทั้งนั้นค่ะ จะมีแค่ไม่กี่สิบคนที่เรียนการออกแบบแฟชั่น แต่รับรองว่าไม่เป็นปัญหหาแน่นอนค่ะ เพราะเด็กของพายคงเข้าใจในสิ่งที่คุณจะสอนพวกเขาแน่นอนค่ะ” พระพายเอ่ยพูดไปก็ยิ้มให้ฟรานติโน่ ขณะพาเขาเดินไปที่ห้องรับแขก

พอเดินไปตรงมุมตึกพิชชาภาที่กำลังออกมาจากห้องน้ำก็รีบเดินไปที่ห้องอบรมเนื่อจากใกล้ถึงเวลาแล้ว จนถึงมุมตึกเธอก็เดินเลี้ยวไปแต่ก็ชนเข้ากับร่างสูงใหญ่จนล้มไปด้วยกัน

“ตุ๊บ” ฟรานติโน่ที่เดินตามพระพายไปก็มีคนเข้ามาชนเข้าอย่างจังจนล้มไป แต่เขาก็โอบกอดไว้ตามสัญชาตญาณเมื่อรู้ว่าคนที่ชนเขาเป็นผู้หญิง ก่อนจะมองว่าใครกันที่มาชนเขา ฟรานติโน่มองหน้าเด็กสาวที่เดินมาชนเขาด้วยสายตาอึ้งๆ เพราะผู้หญิงคนนี้ค่อนข้างสวยเลยทีเดียว เธอมีหน้ารูปไข่ ตาโต ปากก็จิ้มลิ้มน่าจูบเป็นบ้า

ด้านพิชชาพาที่หลับตาปี๋เพราะกลัวจะล้มลงไปจะเจ็บ แต่พอรุ้ว่าเธอล้มบนตัวใครสักนก็ลืมตาขึ้นมองอย่างอึ้งๆ เพราะผู้ชายที่เธอล้มใส่เป็นฝรั่งที่หน้าหล่อมาก ตาสีฟ้าน้ำทะเล โอ้แม่เจ้า พ่อของลูกชัดๆ พิชชาภามองสบตากับหนุ่มตรงหน้าอย่างไม่อาจละสายตาได้ ยิ่งเขามองเธอแบบนี้มันก็ยิ่งละสายตาไปจากเขาไม่ได้

“พิชชาภา เธอนี่ซุ่มซ่ามจริงๆเลยนะ ลุกไหวไหมนั่น” พระพายที่เห็นลูกศิษย์ของตัวเองล้มใส่ฟรานติโน่ก็ต่อว่าออกไปเบาๆ พร้อมกับนั่งยองๆไปช่วยเด็กสาวให้ลุกขึ้น

“อ่อ ขอโทษค่ะ หนูไม่ได้ตั้งใจ” พิชชาภาได้สติก็รีบลุกขึ้น เธอจึงเอามือยันหน้าอกของชายตรงหน้าให้ตัวเองลุกขึ้น ก่อนจะมองสบตากับเขาอย่างอายๆ เพราะตอนนี้ก้นของเธอมันเบียดกับเจ้านั่นของเขาแบบจังๆ จนเธอรับรู้ได้ว่าเจ้านั่นของเขามันใหญ่เอาการเลยทีเดียว พิชชาภาบดก้นใส่ท่อนเอ็นของเขาอย่างไม่ตั้งใจเพราะเธอใส่ทรงเอสั้นมากเธอจึงต้องถอยตัวไปเพื่อให้ท้าวของเธอถึงพื้นก่อนลุกออกจากตัวของชายตรงหน้าได้เมื่อมีอาจารย์ของเธอช่วยพยุงเธอขึ้นมา

“เป็นอะไรไหมครับคุณฟราน” เมทีเข้าไปช่วยเจ้านายของตัวเองให้ลุกขึ้น ก่อนจะดูความเรียบร้อยให้เจ้านายอย่างเป็นห่วง

“ฉันไม่เป็นไร” ฟรานติโน่พูดกับเมที แต่สายตาของเขาก็มองเด็กสาวคนนี้ไม่คาดสายตา เพราะเด็กคนนี้เล่นบดก้นใส่น้องชายของเขาจนมันเริ่มจะตอบสนองขึ้นมา ไม่รู้ว่าเธอตั้งใจมาอ่อยเขาหรือว่ามันเป็นอุบัติเหตุกันแน่ ฟรานติโน่คิดไปก็มองเด็กสาวอย่างสำรวจ ก็เห็นเสื้อที่เธอใส่รัดตัวจนเห็นสัดส่วนและขนาดหน้าอกหน้าใจที่ดูจะใหญ่พอดีตัว และกระโปรงที่สั้นจนเห็นเนินขาอ่อนขาวๆ ฟรานติโน่มองสำรวจจนพิชชาภาที่มองเขาอยู่ถึงกลับตัวเกร็ง เพราะไม่เคยมีใครมองเธอแบบนี้จังๆมาก่อน ไม่รู้จะมองหรือจะกินเธอกันแน่ น่ากลัวจริงๆผู้ชายคนนี้

“ขอโทษค่ะอาจารย์ ขอโทษคุณด้วยนะคะ หนูไม่ได้ตั้งใจ” พิชชาภายกมือไหว้ออกไป เพราะเธอเองที่รีบเดินจนทำให้มาชนกับแขกของอาจารย์ที่สอนเธอเข้า น่าขายหน้าชะมัดเลยที่เธอดันมาซุ่มซ่ามแบบนี้ พิชชาภาคิดไปก็ก้มหน้าหลบสายตาของฝรั่งตรงหน้าที่มองเธออยู่

“แล้วนี่ใส่สั้นแบบนี้มาได้ยังไง ฉันบอกแล้วไม่ใช่เหรอว่าถ้าจะเข้าอบรมต้องแต่งตัวให้ถูกระเบียบ เธอนี่แหกกฎได้ตลอดเลยนะพิชชาภา สงสัยฉันต้องหักคะแนนเธอบ้างจะได้หลาบจำ” พระพายเอ่ยบ่นลูกศิษย์ของเธออกไป เพราะเธอเคยสอนพิชชาภาหลายครอสแล้ว และเธอก็จำพิชชาภาได้แม่นเมื่อเด็กคนนี้เรียนค่อนข้างเก่งในรายวิชาที่เธอสอน

“โฮ่ อาจาร์ยพายอย่าหักคะแนนพิชเลยนะคะ ครั้งหน้าพิชจะใส่กระโปรงให้ยาวกว่านี้แน่นอนค่ะ” พิชชาภาพูดตอบอาจารย์สาวออกไปก็ทำหน้าเว้าวอนอย่างน่ารัก

“ทำให้ได้อย่างที่พูดด้วยล่ะ ไปได้แล้วไป เดี๋ยวจะเริ่มอบรมแล้ว” พระพายเอ่ยบอกไปก็มองเด็กสาวอย่างระอา ก่อนจะหันไปมองฟรานติโน่ที่ยืนมองลูกศิษย์ของเธออยู่

“ค่ะอาจารย์ ขอทางหน่อยค่ะคุณ” พิชชาภาบอกไปก็มองหน้าของชายตรงหน้า เพราะเขาและผู้ชายอีกคนยืนบังอยู่ เธอจึงเดินออกไปจากตรงนี้ไม่ได้ ฟรานติโน่ไม่ตอบแต่ก็เอียงตัวหลบไปด้านข้าง เพื่อให้ร่างบางออกไปได้ จากนั้นเธอก็เดินออกไปและเขาก็มองตามอย่างสนใจ

“ลูกศิษย์พายยังเรียนไม่จบเลยนะคะฟราน อย่าแม้แต่จะคิดเชียวนะคะ” พระพายเอ่ยเตือนเพื่อนหนุ่มออกไปอย่างรู้ทัน เพราะสายตาของฟรานติโน่มันปิดไม่มิดว่าเขาสนใจในตัวของพิชชาภา

“ผมก็แค่มอง เด็กๆแบบนี้ผมไม่ใช่สเปคผมหรอกน่า ไปกันเถอะใกล้ถึงเวลาแล้วไม่ใช่เหรอ” ฟรานติโน่ตอบไปก็มองหน้าของเพื่อนสาวแล้วยิ้มมุมปาก

“ค่ะ งั้นก็ตามพายมาเลยค่ะ” พระพายยิ้มตอบก็เดินออกไปแล้วปล่อยให้ฟรานติโน่เดินตามเธอมา