บทที่ 5 ตอนที่ 5 พิสูจน์ล้างความผิด

“ใช่ หรือพิสูจน์ไม่ได้ เพราะเจ้าจงใจยิงน้องตัวเอง แต่พลาดโดนสุนัขป่วยตัวนั้น จึงใช้ข้ออ้างเช่นนี้ เจ้า..”

“ข้าพิสูจน์” ไป๋หลันยกมือขึ้น พูดแทรกระหว่างที่ท่านย่ายังพูดไม่จบ

“ไร้มารยาท!!”

“ท่านแม่ อย่าเพิ่งอารมณ์เสียไปขอรับ ฟังนางพูดก่อน” ท่านพ่อพูด

“เฮอะ ไหน เจ้าจะพิสูจน์อย่างไร” ท่านย่าหันไปพูดกับไป๋หลัน

“ยิงให้พวกท่านดู พิสูจน์ว่าข้าไม่พลาด” ไป๋หลันพูดออกไป แม้เธอจะรู้สึกเจ็บหัวไหล่ แต่ถ้ายิงระยะสั้น ใช้หน้าไม้เล็กกว่าเมื่อเช้า ถึงจะต้องฝืนหน่อย แต่ความเจ็บที่ไหล่ จะไม่เป็นอุปสรรคแน่นอน เธอมั่นใจ

“ข้าขอหน้าไม้ อันเล็กก็ได้ ลูกศรสิบดอก และเป้า” ไป๋หลันจงใจเน้นเรื่องหน้าไม้อันเล็ก เพราะจะได้ไม่ต้องฝืนไหล่ แต่ถึงเธอจะไม่ขอ ก็คงไม่มีใครเอาหน้าไม้พระราชทานมาให้เธอลองใช้อีกแล้วมั้ง เห็นว่าเป็นของล้ำค่ามาก

“พรุ่งนี้เถิด วันนี้มืดแล้ว” ท่านพ่อพูดขึ้นมา เพราะเห็นว่ามืดแล้ว เขากลัวจริงๆ ว่าซู่หรานจะอ้างไปเรื่อยเพื่อเอาตัวรอด จึงขอเลื่อนไปพรุ่งนี้ อย่างน้อยโดนสักดอกก็อ้างได้แล้วว่าตั้งใจช่วยจริง ข้อหาฆ่าน้องสาวตัวเอง ถึงอย่างไรก็รุนแรงเกินไป

“ข้าไม่เกี่ยงว่ามืดหรือสว่าง” ไป๋หลันยืดอก เธอไม่อยากใช้ข้ออ้างอะไรทั้งนั้น อยากรีบจบเรื่องพวกนี้เร็วๆ

“เจ้า!!” ท่านพ่อถลึงตาโกรธลูกสาวตัวดี

“ท่านพ่อไม่ต้องห่วง ข้ามั่นใจจริงๆ”

ท่านย่าสั่งให้บ่าวไปเตรียมสิ่งของตามที่ไป๋หลันร้องขอ พวกบ่าวเตรียมกระดานไม้โดยมีกระดาษแปะอยู่ตรงกลางให้ หน้าไม้ขนาดเล็กไม่เกินหนึ่งศอก ไป๋หลันยกหน้าไม้ได้ด้วยมือเดียว เธอตรวจความเรียบร้อยทั้งหน้าไม้ ความตึงของสาย และความตรงของลูกดอก มีดอกหนึ่งไม่ตรง หางบิด เธอจึงขอเปลี่ยนอันใหม่ ท่านพ่อก็อนุญาต

เมื่อทุกอย่างพร้อม ไป๋หลันเห็นแล้วว่าท่านพ่อพยายามสั่งให้วางเป้ากระดานไม่ไกลมาก ส่วนพวกท่านย่า เมียเอกของพ่อและน้องสาว ดูท่าแล้วคงไม่มีใครรู้เรื่องพวกนี้ เอาเถอะ อย่างน้อยคนเป็นพ่อก็ยังรักลูก

ไป๋หลันยืนนิ่ง ทุกสายตาไม่ว่าเจ้านายหรือบ่าวในบ้านต่างจ้องมาที่เธอ ถึงเธอจะไม่ชอบที่ถูกมอง แต่ไม่เป็นไร เธอฝึกรับความกดดันแบบนี้ตลอดอยู่แล้ว ไป๋หลันเหนี่ยวไก ลูกศรดอกแรกถูกปล่อยออกไป

ไม่มีอะไรเกิดขึ้น ลูกศรหายไป!!

ไป๋หลันขมวดคิ้ว หัวใจหล่นวูบ หรือเธอจะพลาด! ไม่มั้ง เธอไม่เจ็บไหลเลยนี่ แค่แสบๆ ตรงผิว ไม่ได้เจ็บที่กระดูกอย่างที่เคยเป็นนี่ ทำไมล่ะ!!

ซินซินน้องสาวของซู่หรานวิ่งไปดูตรงเป้าด้วยสีหน้ากังวล จากนั้นเธอก็เดินวนรอบๆ เป้า เพราะมืดแล้ว ถึงในโถงจะจุดโคมจนสว่าง แต่ก็ไม่เหมือนกลางวัน ในที่สุดซินซินหาลูกดอกที่ตกด้านข้างเจอจนได้

“ท่านพ่อ พี่ซู่หรานไม่ได้ยิงพลาด!” เธอร้องออกมาอย่างดีใจ แกะแผ่นกระดาษที่เป็นเป้าและถือลูกดอกวิ่งกลับมา

“นี่อย่างไรเจ้าคะท่านย่า หัวลูกดอกมันไม่คมเจ้าค่ะ มันจึงไม่ปักลงไป แต่ตรงกลางเป้าที่เป็นแผ่นกระดาษมีรอยขาดเจ้าค่ะ” ซินซินน้ำตาคลอ ดีใจ

ไป๋หลันใจชื้นขึ้นมา เธอไม่เคยต้องเช็กปลายคมของลูกศร เลยไม่รู้ว่าถ้าเป็นลูกศรทำมือ มันมีความเป็นไปได้นี้ด้วย

“ข้าบอกแล้วว่าข้าไม่พลาด” ไป๋หลันพูดแต่ได้ยินเสียงของซู่หรานแทน

“พี่ซู่หราน” ซินซินหันมามองอย่างซาบซึ้งใจ

“แค่ดอกเดียว หากมันไม่ใช่ความตั้งใจ แต่เป็นเพียงความบังเอิญเล่า” ท่านย่าได้แต่ทำหน้าบึ้ง แก้ตัวข้างๆ คูๆ

“ไม่เป็นไรเจ้าค่ะท่านย่า ข้ายังมีลูกศรอีก 9 ดอก” ไป๋หลันยิ้ม ยกลูกศรในมือให้ทุกคนดู

จากนั้น ไป๋หลันก็ยิงรัวๆ สี่ห้าดอกติดกัน

ฉึก ๆ ๆ ๆ ๆ

ลูกศรทุกดอกปักลงกลางกระดานทั้งหมด! แม้บนกระดานจะไม่มีกระดาษอีก แต่ลูกศรที่รวมตัวกันอยู่ตรงกลางเป้า แสดงให้เห็นชัดว่าซู่หรานมีฝีมือจริง!

“ยังเจ้าค่ะ สุนัขตัวนั้น มันไม่ได้อยู่นิ่งๆ เหมือนกระดานนั่น” ไป๋หลันยิ้มเล็กน้อย ภูมิใจในฝีมือ เธอรู้สึกว่าเลือดกำลังสูบฉีดอย่างแรง อะดรีนาลีนกำลังหลั่งอย่างต่อเนื่อง เธอไม่ได้รู้สึกแบบนี้มานานเท่าไหร่แล้วนะ

ไป๋หลันตีลังกายิงลูกศรออกไปอีกสองดอก ทั้งสองดอกพุ่งไปตรงกลางเป้ากระดานเช่นเคย จากนั้นไป๋หลันก็คุกเข่าลงข้างหนึ่งยกสองมือประคองหน้าไม้ ยิงออกไปนอกหน้าต่างที่เปิดอยู่ และยิงดอกสุดท้ายไปที่โคมไฟบนเพดาน ลูกศรพุ่งผ่านโคมไฟไปปักที่เสาคาน แต่เปลวไฟในโคมดับทันที

ไป๋หลันค่อยๆ ยืนขึ้น น้ำคลอเต็มเบ้า เธอกำลังดีใจ นี่ไม่ใช่ร่างกายของเธอที่ได้รับบาดเจ็บจนยิงธนูแข่งขันไม่ได้อีก นี่คือร่างใหม่ ร่างของคนที่อายุยังน้อย แข็งแรง ไม่เคยได้รับบาดเจ็บ!!

เธอสามารถยิงธนูอีกเท่าไหร่ก็ได้แล้วใช่ไหม ไป๋หลันขยับไหล่ให้แน่ใจ หัวใจเต้นตึกตักควบคุมไม่ได้ เธอยกหน้าไม้ในมือขึ้นมาดูด้วยความปีติยินดี สองมือประคองหน้าไม้ด้วยมือสั่นเทา

‘นี่เรา..คิดถึงการยิงธนูมากขนาดเชียวเหรอ’ ไป๋หลันบ่นกับตัวเองในใจ

ส่วนคนอื่นๆ ไม่ว่าใคร ต่างก็ต้องตกตะลึงกับฝีมือความแม่นยำมากของซู่หราน ซินซินถึงกับวิ่งมากอดไป๋หลัน

“พี่ซู่หราน ข้าเชื่อท่าน”

“ไม่ต้องร้อง ฉันบอกเธอแล้วไง เอ่อ..ข้าบอกเจ้าแล้วอย่างไรว่าไม่ทำ” ไป๋หลันลูบหลังของซินซินเบาๆ

ท่านพ่อ ท่านย่าและฮูหยิน ทุกคนต่างยืนเงียบ

สาวใช้ของซินซินวิ่งออกไปตามหาลูกศรที่ซู่หรานยิงออกไปนอกหน้าต่าง เมื่อสาวใช้กลับมา ลูกศรดอกนั้นมีค้างคาวตัวเล็กติดกลับมาด้วย

“เจ้า..ทำ ได้ อย่างไร” ท่านพ่อถามด้วยความตกตะลึง

“ข้า..ข้า” ไป๋หลันรีบทบทวนความทรงจำของซู่หราน

“ข้ายังมีอีกหลายสิ่งที่ทำได้ และพวกท่านไม่เคยใส่ใจจะรับรู้”

ไป๋หลันพูดออกไปตามความจริง ในบ้านนี้ ไม่มีใครเลยจริงๆ ที่จะสนใจซู่หราน หรือใส่ใจเธอ ถึงพ่อจะรักเธอมากแต่ก็ออกไปทำงานตลอด เธออยู่ในบ้านที่ไม่มีแม่ ท่านย่ารังเกียจ แม่ใหม่ก็ไม่ค่อยพูด ที่สำคัญ ตัวซู่หรานเองก็เกลียดพวกเขา จึงยิ่งตีตัวออกหาก

“พี่ซู่หราน ข้าไม่ดีเอง” ซินซินร้องออกมา

ซินซินเป็นน้องสาวที่ชื่นชมซู่หรานมาก แต่ซู่หรานดันเกลียดน้องสาวเสียอย่างนั้น